Een jaar geleden verdwenen zomaar mensen op de vlucht naar een beter leven, 243 jonge mensen. Vrouwen kinderen. Ze zouden ingescheept zijn op een boot, maar van die boot is geen enkel teken teruggevonden. Hoe is dat mogelijk en waarom interesseert dat bijna niemand?
Een verslag.
Ze heette Segen. Op de vroege ochtend van 28 juni 2014 was ze met haar jongste dochter Abigail aan boord van een boot gestapt in Libië. Segen was 24, tenger; Abi was nog geen twee jaar oud, een en al kroeshaar en bolle babywangen. Ze waren niet de enigen op de boot: alles bij elkaar waren er minstens 243 mensen aan boord, opeengepakt. Mensenvracht.
Net als de meeste mensen aan boord was Segen een vluchteling uit Eritrea — het “Noord-Korea van Afrika”, een van de meest onderdrukkende landen ter wereld. Allemaal hoopten ze dat de boot hen naar Italië zou brengen, weg van de ontberingen thuis.
De dag voor de boot vertrok belde ze haar echtgenoot Yafet. Ze hadden elkaar vier weken niet gezien: zij en haar baby waren duizenden kilometers naar de kust gesmokkeld, dwars door Libië; hij was achtergebleven in Soedan. Als zij in Europa was aangekomen, zou hij volgen.
De smokkelaar liet ze maar twee minuten met elkaar praten. Het was niet erg: als ze eenmaal in Italië was, zou Yafet haar weer spreken.
Hij heeft nooit meer iets van haar vernomen.
Lees hier verder.
Het relaas eindigt…
“Tweehonderddrieënveertig mensen zijn verdwenen. Jonge mensen. Vrouwen. Kinderen… Het kan niemand iets schelen. Het interesseert zelfs de wereld niet”, zei Yafet door de telefoon tegen me. Hij was kwaad, gefrustreerd.
“Denk eens terug aan Charlie Hebdo in Parijs; 14 of 15 mensen die door een paar terroristen werden neergeschoten… De hele wereld stond stil voor die 14 mensen, maar het waren wel blanke mensen, Europeanen.
Malaysia Airlines: hetzelfde verhaal”, ging Yafet verder. Een passagiersvliegtuig met 239 mensen aan boord stort neer en “de hele wereld, alle landen, probeerden te achterhalen wat er gebeurd was. Maar in ons geval, niets… omdat we een donkere huidskleur hebben? Ik weet niet waarom. Het is zo moeilijk. Wat moet ik zeggen?”
Yafet slaakte een diepe zucht.
“We zijn mensen.”
Verder:
“Dag vader, de boot zinkt, dus ik ga dood.”
De verborgen massagraven van de vluchtelingencrisis
Bron:
