Wassily en Nina Kandinsky in de “Salon de musique” van het Bauhaus (1931)
We leven in een wereld van beton, asfalt, glas, staal en kunststof. Alles dient smetteloos te zijn, natuur is slechts daar toegestaan waar het ter franje kan dienen. De vormgeving van onze leefruimte binnen en buiten is dientengevolge overzichtelijk, recht toe recht aan, genormeerd volgens modulaire systemen. Praktisch en clean. Zo klinkt ze ook, hol en hard. Helaas, onze oren kunnen we niet sluiten. Stoppen we ze dicht dan merken we pas hoe gezond beton en asfalt voor ons skelet zijn. Gelukkig kunnen we ons zittend verplaatsen, dus dat doet er verder niet toe. Over onze vernietigde reukzin kunnen we maar beter zwijgen, maar kijken moeten we, anders worden we plat gereden als we het wagen onze benen te gebruiken. Dat overkwam de maker van het volgende programma over horen, ons gehoor, een autoriteit op het gebied van de jazz, Joachim-Ernst Behrendt.
“Das Ohr ist der Weg”
Eine Soirée über das Hören von Joachim-Ernst Behrendt
1. Kapitel
“Wer vorrangig sieht, täuscht sich, er reduziert seine Lebensintensität”
2. Kapitel
“Wer Ohren hat zu hören, der höre – Höre, so wird deine Seele leben”
3. Kapitel
“Der Wal und der Adler”
4. Kapitel
“Warum die Frauen die höhere Stimme haben”
5. Kapitel
“Der meditierende Sonnenton”
6. Kapitel
“Die Schöpfung, ein Lobgesang”
SWF 2 – 30 mei 1987
Duisternis is het grootste taboe van onze tijd, niets mag onzichtbaar zijn, licht dag en nacht. Edoch, zo ongeveer alles wat ons leven bepaalt onttrekt zich aan ons zicht, van voedsel tot afval. Alom worden we gecontroleerd, juist dat mogen we niet waarnemen. U zei vrijheid, zelfbeschikkingsrecht? We lijken wel robots ten dienste van een voor ons verborgen hoger doel. Hierover heerst absolute stilte. Leg uw oor maar eens te luister bij beleidsmakers, financiële experts, wetenschappers.
Uitgelichte foto: Wassily en Nina Kandinsky – bron
