Judeo-nazisme

Dat premier Michel protesteerde tegen die verklaringen mag verbazing wekken. Immers de premier en wij allen zouden de ambassadeur dankbaar moeten zijn voor haar openhartigheid. We mogen aannemen dat de woorden van mevrouw Frankel een correcte weergave zijn van het standpunt van haar regering. Zelden gaf een Israëlische diplomaat zo duidelijk inzicht in de strategie en denkwijze van de leiders van de zionistische staat. Terroristen moeten – in die visie – zonder vorm van proces worden gedood. Als kinderen en babies “terroristen” zijn – al dan niet gemanipuleerd – dan moet de hele bevolking van Gaza, de 2 miljoen Palestijnen die daar wonen, onder die noemer vallen en dus in aanmerking komen voor vernietiging. De Israëlische regering geeft zichzelf op die manier een “license to kill” en brengt die meteen ook in de praktijk.

We horen onze beleidsmakers alweer vrome zinnen prevelen die het “buitensporig geweld betreuren.” Minister van Buitenlandse Zaken Reynders verzoekt de Israëlische regering om “in zekere limieten te blijven.” Wat zouden die “limieten” in de ogen van Reynders dan wel zijn: 10 doden, 1 dode? Minister Reynders heeft anderhalve maand nodig gehad om tot het besef te komen dat de “limieten” overschreden zijn. Toen op één dag 14 doden vielen, of 10 was dat volgens Reynders blijkbaar binnen de limiet – althans hij vond het toen niet nodig om te protesteren.

Nee het gaat niet om “buitenproportioneel geweld,” het Israëlische leger maakt zich niet schuldig aan “excessen.” Wat in Gaza gebeurt is de uitvoering van een project, dat al vóór de oprichting van de staat Israël in de leidende zionistische kringen werd bediscussieerd. Met het “Plan Dalet,” door de toenmalige zionistische leider David Ben Goerion goedgekeurd, kreeg het leger de opdracht verschillende strategieën toe te passen om de Palestijnen uit hun land en huizen te verdrijven: “intimidatie op grote schaal, belegering van en bombardementen op bevolkingscentra, het platbranden van huizen en eigendommen, uitdrijving, afbraak en mijnen plaatsen in het puin om terugkeer van de verdreven bewoners te verhinderen.”¹

Ondanks die maatregelen bleef de zionistische staat tot chagrijn van de opeenvolgende regeringen met een Palestijnse minderheid – nu zo een 20% van de bevolking – zitten. Volgens de Israëlische historicus Benny Morris was dat de grootste fout van de legendarische Ben Goerion. Morris is geen antizionist, integendeel. Hij heeft de terreur van de zionisten tegen de Palestijnse dorpen en steden in 1948 grondig gedocumenteerd, maar hij betreurt dat Ben Goerion en het leger toen maar half werk hebben geleverd. Morris is één van de toonaangevende intellectuele voorstanders van “transfer” zoals het deporteren van de Palestijnse bevolking en de etnische zuivering nu worden genoemd. 60% van de Israëlis zijn het volgens opiniepeilingen met hem eens.

Nu de Amerikaanse regering van Donald Trump elke schijn van onpartijdigheid in haar “bemiddelingsrol” in het Israëlisch-Palestijns conflict heeft afgelegd en een verbond is aangegaan met het middeleeuwse regime in Saudi-Arabië, de militaire dictatuur in Egypte en Israël is er voor Netanyahu en zijn regering van ultras geen enkele belemmering meer voor de uitvoering van de Endlösung van het Palestijnse vraagstuk. Wat met de etnische zuivering in 1948 begonnen is kan nu zijn voltooiing krijgen. Het werk van Ben Goerion en de stichters van Israël kan nu worden afgemaakt.

In de Israëlische regering, maar ook in het leger en in grote delen van de media is de settlerideologie nu dominant: de extreme invulling van de zionistische leer zoals die beleden wordt in de beweging van de kolonisten. Eén van hen, Betzalel Smotrich, zegt het onverbloemd: de bedoeling moet zijn om de Palestijnen “alle hoop te ontnemen.” Smotrich is geen verdwaalde extremist. Hij is de vice-voorzitter van de Knesset, het Israëlische parlement. In zijn “Onderwerpingsplan”² krijgen de Palestijnen in Israël drie keuzes. Ze kunnen verdwijnen of in Israël blijven wonen als onderklasse (“resident alien”) omdat er volgens de Joodse wet, aldus Smotrich, “altijd een zekere inferioriteit moet zijn.” Ofwel kunen ze kiezen voor verzet “en dan weten de Israëlische strijdkrachten wat hun te doen staat.” Smotrich grijpt naar een bijbels antecedent om ten overvloede duidelijk te maken wat hij precies bedoelt. Joshua geeft in het gelijknamige boek de inwoners van Canaan dezelfde drie opties. De niet-Joden die niet op de vlucht sloegen moesten een beperkt regime opgelegd krijgen “zodat ze zouden worden misprezen en onderdrukt en het hoofd niet zouden oprichten.” Als ze zich verzetten dan moest “geen levende ziel onder hen overblijven.”