Alexanderplatz U2 platform in 1990. DDR-time signs still present.
Aldus kopt opperrabijn Binyomin Jacobs uit Maastricht een bericht op 31 juli gewijd aan een column verschenen in De Morgen. Hij vervolgt:
Het is vakantietijd. Velen zijn weg en genieten……maar ik voel me ongemakkelijk. In De Morgen, een Belgische krant, is een schunnig puur antisemitisch artikel verschenen. Dat er antisemitisme is, is niet nieuw. Maar dat het weer vaker en vaker gepubliceerd kan worden, antisemitisme weer gemeengoed is geworden, maakt me bezorgd. Als u denkt dat ik overdrijf, volg dan deze link en oordeel zelf.
Er is geen beloofde land. Er is gestolen land
Omdat God zo Zijn lievelingen heeft en Zijn uitverkorenen hun privileges horen te hebben, werden in 1948 de Palestijnen uit hun woonplaatsen verdreven ten gunste van Gods dotjes. Mozes had het opgeschreven, het uitverkoren volk hoorde daar en nergens anders, dus dat telde wel even als argument. De Verenigde Naties kunnen net zo goed het heliocentrisme afschaffen.
Serge Gainsbourg, zelf met een bloedlijn waar antisemieten hun messen van gaan wetten, was daar laconieker in en zei: “Jood-zijn is geen godsdienst. Geen enkele godsdienst laat mensen zo’n neuzen krijgen.”
Praten met uitverkorenen is lastig. Zodra je over Israël en het lot van de Palestijnen begint, kijken ze je aan alsof je de Holocaust zelf hebt onderschreven, hetgeen je reinste quatsch is, en ten tweede een veel te gladde calimero-houding is om lekker zelf te blijven onderdrukken. De scheve redenering: ik ben een racist omdat ik aanklaag dat 2,3 miljoen Palestijnen afhankelijk zijn van noodhulp, en 1,6 miljoen van hen ondervoed zijn. Een halve Hitler ben ik wanneer ik versteld sta van de slaapliedjes die de wereldleiders voor elkaar zingen, terwijl er de afgelopen 17 jaar om en bij de 10.000 Palestijnen werden vermoord. Israëlische kogels kennen geen tien geboden.
Bij Comma Press is nu een boek uit met twaalf Palestijnse sciencefictionverhalen, die zich allemaal afspelen in het jaar 2048. Precies een eeuw na de Nakba dus. En ik word er stil van wanneer ik lees dat mijn Palestijnse collega’s sciencefiction een luxe vinden. Het genre wordt door hen zo goed als nooit aangeraakt. Want: er is geen toekomst!
Wie dagelijks in de dystopie leeft, zijn leven riskeert door naar zijn werk te gaan, wie zijn identiteitskaart twintig keer per dag moet tonen en meer kilometers prikkeldraad dan verlichtingssnoeren heeft gezien, die heeft een andere visie op literatuur. De onderwerpen in de Palestijnse roman zijn schaars, en met reden. Noodzakelijke boeken zijn het, en de namen van hun schrijvers zouden moeten ronken in onze boekenkasten: Mazen Maarouf, Tasnim Abutabikh, Ahmed Masoud, Saleem Haddad, Samir El-Youssef…
Bij ons vragen schrijvelaars beurzen aan om ergens in een chalet in Canada rustig en ongestoord te kunnen schrijven. Deze mensen pennen hun novellen bij elkaar tussen twee raketinslagen door, met een rammelende maag, en met een kind dat op straat nog een verloren ooglid zoekt. Zo er na een dag overleven tenminste nog voldoende moed kan worden opgedolven om te schrijven. Voor de mooie, 22-jarige, zeer beloftevolle Mohanned Younis was het op. De aanstaande koning van het kortverhaal. Hij beroofde zich van het leven.
Er is geen beloofde land. Er is gestolen land. Er zijn gestolen levens.
Het valt me zwaar op de maag dat een dergelijke column als antisemitisch wordt geduid, zeker in een land waar fascisten al meer dan een tiental jaren ongebreideld hun hetzes kunnen voeren, waarbij ze zich legitimeren als Judenfreundlich, de Shoah in zijn tegendeel doen verkerend. Feitelijk geeft Binyomin Jacobs dat ook terloops aan met zijn referentie aan “Zijn bloed kome over ons en onze kinderen”, wellicht de meest afschuwelijk uitspraak uit o zo brave en zoetgevooisde christelijke mondjes. Ze vormt hoe dan ook nog steeds de ondertoon van het z.g. filosemitisme. Over de Shoah en de geschiedenis van eeuwenlange discriminatie wordt simpelweg gezwegen, zeer zeker over de oorzaken ervan.
Geen zinnig en vreedzaam denkend mens zal ontkennen dat Israël en z’n zionistische politiek een feit is, waarmee je rekening moet houden. Omgekeerd, ook hier, het ontkennen van de geschiedenis van Palestina en het leed haar bewoners aangedaan kan slechts tot escalatie van het conflict leiden waarbij uitgerekend de joodse bevolking aan het kortste eind zal trekken als Israël niet meer als nuttige pion kan dienen in het geopolitieke spel.
Het is en blijft verwarrend, maar laten we op zijn minst een poging doen om elkaar niet te verketteren en ogenschijnlijke bondgenoten met een dubbele agenda ontmaskeren, hier, in Israël of waar dan ook.
Uitgelichte foto: bron
