Ernst Ludwig Kirchner – Das Soldatenbad (1915)
Vandaag ontving ik een groet uit de hel via e-mail nog wel. Van een gedeelte van deze uit het Arabisch vertaalde groet wil ik u deelgenoot maken:
‘Mālik, is er iets van voedsel waarmee wij onze ingewanden kunnen koelen? Op aarde aten wij altijd verkoelende spijzen als iets te heet voor ons was, zodat onze dorst gelest werd.’ Mālik zegt: ‘Gaat met hen naar de zaqqūm-boom.’ Daaraan hangen vruchten als satanskoppen; aan iedere boom zijn er veertigduizend doornen, iedere doorn is een parasang lang. Zijn handen zijn geboeid en zijn voeten geketend; in hun ogen dringen die doorns binnen, en in hun oren en neus en wangen en keel. Dan wordt er een vrucht geplukt; de kleur is prachtig, maar de smaak is smerig en walgelijk. Telkens als zij erin bijten komen er wormen uit, die hun tanden en tong opvreten. Als ze op de vlucht slaan vallen ze in wadis en holen en grotten waarin slangen en schorpioenen zijn. De slangen en schorpioenen komen op hen af en eten hun goede daden op, terwijl zij uitroepen: Onze Heer, haal ons hier uit, dan zullen wij deugdelijk handelen, anders dan wij altijd deden. Hij antwoordt hen na honderd jaar…
De eeuwigheid duurt lang…
Mijn favoriete voorstelling van de hel was eentje getekend door Offenbach. Jupiter daalt niet voor niets af en toe in de hel af om zijn pleziertjes te hebben. Deze Arabische hel blijkt een andere te zijn. Dan is er nog een christelijk geïnspireerde. Dante doet er verslag van, een reisverslag a.h.w. naar het hiernamaals. Als eerste bezoekt hij het Inferno, in lagen verdeeld, waar de ergste misdadigers, de verraders, ver beneden zijn ondergebracht. In 2008 werd op het dichtwerk van Dante een eigentijdse kijk gegeven tijdens het Festival d’Avignon.
Die hel laat ik graag aan mij voorbij gaan. Die hel, dat zijn de anderen…
ÉCOUTE, C’EST MOI…
OÙ EST-TU?
Uitgelichte afbeelding: Ernst Ludwig Kirchner – bron
