Maastricht: Stokstraatgebied voor de sloop en renovatie
Het verleden ausradieren, een van de vele praktijken waarin fascisten uitmunten, in welke vorm ook.
Enkele illustraties uit berichten verschenen aan de vooravond van de gepleegde censuur door Dijstelberge (met dank aan Google) die nog te achterhalen vielen.
NSU MOORDEN
MAZELEN EN INENTEN
OVER HET DELFI ARREST (6 NOVEMBER 2013)
Ook deze Twitter account werd gewaarschuwd omtrent de “praktijken” van Tibaert, door wie anders dan Eveline van Donkelaar:
Dit betrof de rechtszaak over de voorzittersbenoeming bij de VPRO:
Een foto van Sylvie Lasserre m.b.t. een hulpactie van haar voor gevluchte Afghaanse moeders in Pakistan. Ook zij werd wel eventjes geïnformeerd over Tibaert door de welbekende oma die voortdurend haat zaait. 8 november 2013:
Een bericht over de vernietiging van de Sint Pietersberg. Cement, beton, milieu…
Een kaartje dat de nieuwe kustlijn in Europa aangeeft door de klimaatverandering:
EUTHANASIE
Er komt nog veel, veel meer ondanks de gepleegde censuur. En, het zal u niet verbazen, ook over feminisme, of beter hoe enkele vrouwen menen dit als alibi te gebruiken voor het om zeep helpen van openbaarheid om schoftenstreken in de vergetelheid te doen verdwijnen.
Vandaag gaf ik nog even het linkje door op Twitter van dit bericht en lees het nog eens door om de draad weer op te pakken.
Portret van Ina, ik klik en wat lees ik? Iets over volksgerichten en imbecielen. Dat treft. Zoals alle vergelijkingen gaan ook deze mank, maar je zou het een volksgericht kunnen noemen wat Tibaert de laatste jaren overkwam. Werkelijk los barste het onder aanvoering van twee dames. Dat wist Ina. En wat doet ze, ze kiest, zoals het wellicht een feministe van haar postuur betaamt, voor die vrouwen. Ze regelt wat met de een, en collaboreert met de ander. Pacten met de duivel kun je die daden noemen, heksenstreken. Die Ina toch en ze beroept zich op auteursrecht. Recht is van een andere orde, iemand recht doen, iemand eerlijk behandelen en in zijn waarde laten. Ze koos voor mensen die juist dit nalaten, iemand door de drek halen. Voor mij een raadsel, waarom ze dat deed, voor haar misschien een weet. Wat ik deze vrouw bijzonder aanreken is haar gebruik van kwalificaties aan mijn adres. Ze getuigen van weinig beschaving, meer van een Bataafse, zoals ik die zie. Grof op de persoon. Wie denkt ze daar mee van dienst te zijn? Wilders?
Ze wordt kotsmisselijk van volksgerichten, zeg ze. Dan vraag ik me in gemoede af welke? In mijn geval heb ik er niets van gemerkt, ze weigerde zelfs voortdurend antwoord te geven op een vraag van me, nee, ze had haar oordeel al klaar zonder dat ze wist van de hoed en de rand. Ze heeft het over middeleeuwse imbecielen. Welke Middeleeuwen en waar? Hier, in de moerassige rivierdelta of, om een dwarsstraat te noemen, in het Spanje van de Moren? Mensen als imbeciel aanduiden komt uit de vocabulaire van mensen die ook graag strooien met termen als ongedierte, in ieder geval is die stap snel gemaakt. De volgende stap is mensen die niet waard zijn te leven. Zou ze dat beseffen? Ik heb een sterk vermoeden van niet. Haar reacties m.b.t. feminisme spraken voor mij klare taal. Moet ik er nog verder woorden aan vuil maken? Misschien…
Uitgelicht: luchtfoto Maastricht
