Het bevechten van de vrijheid om je zegje te doen, deel te hebben aan een proces van politieke meningsvorm, is een voortdurende en taaie strijd tegen censuur en voor ongebreidelde toegang tot de beschikbare technische middelen. Een markant historisch scharnierpunt ligt nu alweer bijna honderd jaar terug, het recht tot zenden. De verspreiding van de radio nam een aanvang als gevolg van de Eerste Wereldoorlog. Zelf boodschappen en programma’s uitzenden was het doel van de radio amateurs. De overheid wist niet hoe snel ze dit de kop in moesten drukken. Uiteindelijk kreeg ze ook, tenminste in grote delen van de wereld, het monopolie over dit medium.
Een van de flankerende maatregelen werd het auteursrecht, mede bedongen door de producenten van de grammofoonplaat en de film, onder het gesternte van Mussolini tot een internationaal verdrag gesmeed.
In onze eeuw lijkt die openbare vrijheid tot informatie werkelijkheid geworden te zijn. Het begon enkele decennia geleden met het lanceren van omroepsatellieten geschikt voor thuisontvangst. Een zender als CNN dankt er zijn opmars aan. Maar de werkelijke doorbraak kwam pas dankzij internet toen plots weer iedereen potentiële zender kon worden als in de begindagen van de radio. Geen centraal beheer meer van de informatie, geen concentratie van het bezit op verspreidingsmiddelen in weinige handen, maar iedereen met een computer en toegang tot internet. Het leek een rozige toekomst te worden voor de openbare meningsvorming met alle geopenbaarde informatie binnen bereik.
Echter, omgaan met die vrijheid is een ander chapiter. Een mening vormen is een ding, communiceren een ander. Aan kennis en kunde ontbreekt het velen. Zelfs het besef dat praatjes, in elkaar geflanste teksten, kiekjes, weinig van doen hebben met hebben van een mening maar veel meer met egotripperij. De goegemeente wil bewonderd worden. In sociale media zijn de ‘likes’ niet te tellen. Afkeuring en kritiek uiten op inhoud is het grootste taboe in die wereld. Juist dat zou voorop moeten staan tezamen met het aanreiken van kennis en bronmateriaal. Uiteindelijk de basis voor een democratisch besluitvormingsproces op welk terrein ook.
 |
| Screenshot 30-11-13 Inderdaad, er is gelukkig veel materiaal opgeslagen. Ook dat wonderschoon portret. Maar wie zijn die ze? Een knokploeg van Henk Bres waarvoor Eveline me waarschuwde? Of toch de AIVD? Ja, Eveline heb ik verteld dat de AIVD op de hoogte is. Maar iets begrijpen is voor Eveline teveel gevraagd, blijkt eens te meer. |
Mijn indruk, de meerderheid wil dit niet, men weet het al en slechts wat in het eigen straatje past wordt tot zich genomen. De leugen regeert of krijgt op zijn minst vrij spel. In je eentje tegensturen is onmogelijk. wel kun je laten zien hoe jezelf denkt dat het beter zou kunnen met je eigen middelen en je beperktheden. In mijn geval is dat een mengeling van wat mijn belangstelling heeft uit de politieke en culturele wereld. Begonnen als een waakhond tegen smurrie en smaad heb ik dit weblog een beetje uitgebouwd tot een doorgeefluik van opmerkelijke zaken. De daarin te investeren tijd wil ik wel binnen grenzen houden. Jammer is en blijft dat nogal wat materiaal verloren is gegaan dankzij lieden die volkomen lak hebben aan de medemens. Asocialen noem ik ze.
Een van de zaken die verdwenen zijn betrof de NSU moorden in Duitsland. Gisteren werd in Keulen de aanslag van 10 jaar geleden herdacht in de Keupstraße. Op het oorspronkelijke weblog stond een interactieve kaart uit Die Zeit m.b.t. de daden van de NSU. Omdat ik er vanuit ga dat elk steentje helpt in het opwerpen van een dam tegen fascisme is het jammer dat het verdwenen is. M’n blogs hadden samen zo’n miljoen clicks opgeleverd en dat betekent bij Google een hoge ranking. Prima om zaken onder de aandacht te brengen. Die ranking ben ik kwijt, het Operablog waarmee ik ooit begon is opgeheven en mijn blogspots bij Google opgeschort.
Nog dit, de vrouw waaraan ik dit alles uiteindelijk te danken heb draagt nauwelijks iets bij aan informatie op internet. Ze verbiedt me zelfs de toegang tot haar weblog: 403 – Forbidden… Haar naam? Mag ik die wel noemen? Volgens haar niet… Hier haar openbaar portret op Twitter… Een schattig portret. Ik durf het niet meer te tonen… Wel deze van de man die haar ooit bij Krapuul binnenhaalde:
Het is me wat met die openbaarheid. Dreigen, dreigen en nog eens dreigen. Vreselijk die mensen die niet met openbaarheid weten om te gaan, wars zijn van argumenten en je persoonlijk wensen te raken. Zoek de verschillen van die Jeroen of Ina met Wilders zou ik willen zeggen. Of Alice Schwarzer. Ook autoritair tot op het bot.
Goed, voor zolang het nog mogelijk is, ga ik vanaf heden zaken posten die verdwenen zijn en volgens mij meer aandacht verdienen d.m.v. een plaatje met een of meerdere links. Let wel, van bijna alle vorig jaar verdwenen berichten ben ik de teksten kwijt.
