U kent het wel, veel geschreeuw en weinig wol. Het lijkt wel het credo van vele deelnemers aan de sociale media op internet. Mannetjes en vrouwtjes buitelen over elkaar heen en zouden o zo graag tegenstanders figuurlijk en zelfs letterlijk afmaken. Een voorproefje leerde ik kennen op het forum van de NRC en wijdde er een blog aan. Gelukkig zijn er ook anderen actief, je moet ze wel weten te vinden. Iemand die meer aandacht verdiend stel ik hier voor.
Paul Lookman, een van mijn trouwe kameraden op dat NRC forum, houdt zich voornamelijk bezig met de problematiek in het Midden Oosten. Hij heeft er jaren verbleven, zoals op zovele andere plekken in de wereld, en daarbij een grote genegenheid opgevat voor de Arabieren en hun cultuur. Daar wilde hij graag meer over kwijt en zo begon hij een weblog, op die problematiek toegespitst. Vanaf hier laat ik hem zelf aan het woord en neem daarbij een bericht van hem over gewijd aan de auteur Egbert Talens, ook iemand die jaren in het Midden Oosten verbleef en gefascineerd raakte over de geschiedenis van Palestina. U weet wel, dat lege land, dat de zionisten zonder land zich toe eigenden.
 |
| Grenzen Israël voor en na de Zesdaagse Oorlog (1967) bron: The Long Shadow of the June 1967 War |
Paul Lookman: “Geopolitiek in perspectief, dat 15 maart 2010 van start ging, is geen nieuwsblog, maar geeft achtergronden, analyse en commentaar op het wereldgebeuren. Sommige artikelen vertrekken van minder bekende maar bewezen historische gegevens en zijn daarom van blijvende waarde. Deze zijn voorzien van het label “documentaire”. De documentaire bijdragen van Egbert Talens kregen bovendien een eigen label.”
Hardnekkig gehanteerde halve waarheden kunnen een eigen leven gaan leiden en zo op den duur een intrinsieke “waarde” krijgen. Een fenomeen dat mythe wordt genoemd. Bedenkelijk wordt het als mythes in dienst staan van politieke doelstellingen. Welnu, het Israël-Palestina conflict hangt zo ongeveer van mythes in de zin van halve waarheden aan elkaar.
Dat zegt Egbert Talens in zijn boek “Een bijzondere relatie: Israël-Palestina nader bekeken 1897-1993”. Daarin citeert hij het werk The Birth of Israël: Myths and Realities van Simha Flapan, waarin deze de zeven belangrijkste mythes over het ontstaan van Israël beschrijft. Eenmaal “ingeburgerd” valt het niet mee de mythe van zijn onwaarachtig gehalte te ontdoen. Ontmaskering moet tot ontknoping leiden. Dat kan een pijnlijk proces zijn. Een halve waarheid van zijn onwaarachtigheid ontdaan evolueert naar een bijdrage tot de oplossing van een probleem.
In zijn boek behandelt Egbert Talens de zeven mythes van Flapan op pag. 182-184. Een samenvatting:
| Mythe | Reëel |
| De zionistische acceptatie van de VN-verdelingsresolutie van 29/11/1947 was een vérgaand compromis waarmee de Joodse gemeenschap afzag van een Joodse staat in heel Palestina, en het Palestijnse recht op hun eigen staat erkende… | De acceptatie was slechts een tactische manoeuvre in een totaalstrategie, gericht op het onmogelijk maken van een Palestijnse staat en op uitbreiding van het door de VN als Joodse Staat toegewezen gebied. |
| De Palestijnen verwierpen het deelplan volledig. Ze gaven gevolg aan de oproep van de mufti van Jeruzalem tot totale oorlog tegen de Joodse staat… | Dit is niet het hele verhaal. Het merendeel van de Palestijnen gaf geen gehoor aan de oproep van de mufti. Integendeel: voorafgaand aan Israëls onafhankelijkheidsverklaring ondernamen ze pogingen tot een modus vivendi te komen met (de) politieke zionisten, bijna Israëliërs. Fel verzet door Ben-Gurion c.s. tegen een Palestijnse staat ondermijnde de Palestijnse weerstand tegen de oproep van de mufti. |
| De vlucht van de Palestijnen … was het gevolg van de oproep door Arabische leiders. De Palestijnen vluchtten, ondanks pogingen van Joodse leiders hen over te halen te blijven. | De Palestijnen werden tot vluchten aangezet door Israëlische politici en militaire leiders. Zionistische kolonisatie en Joodse staat noodzaakten tot transfer van Palestijnse Arabieren. |
| Alle Arabische staten, één in hun streven de pasgeboren Joodse staat te vernietigen, verenigden zich op 15 mei 1948 om Palestina binnen te vallen en de Joodse inwoners te verdrijven. | De Arabische staten waren niet uit op vernietiging van Israel. Zij wilden slechts voorkomen dat de plannen die tussen de voorlopige regering van Israël en koning Abdallah van Jordanië waren besproken werden gerealiseerd. |
| De Arabische invasie van Palestina op 15 mei 1948, in strijd met de VN-verdelingsresolutie, maakte de oorlog van 1948 onvermijdelijk. | Documenten tonen Arabische instemming met een Amerikaans wapenstilstandsvoorstel aan, mits Israel de uitroeping van zijn onafhankelijkheid tijdelijk zou uitstellen. De voorlopige regering van Israël verwierp dit voorstel. |
| Kleine boreling Israël werd geconfronteerd met afslachting door Arabische legers, zoals David tegenover Goliath. Israël, een numeriek inferieur, slecht bewapend volk, dreigde onder de voet te worden gelopen door een reus. | De feiten tonen een totaal andere beeld. Ben Gurion had gezegd dat de zelfverdedigingsoorlog slechts vier weken zou duren. Op 11 juni 1948 werd een wapenstilstand afgekondigd. Intussen arriveerden enorme wapenvoorraden. Israëls beter getrainde en meer ervaren strijdkrachten verwierven het overwicht, zowel op het gebied van bewapening als te land, ter zee en in de lucht. |
| Voortdurend strekte Israël de hand uit tot vrede. Geen enkele Arabische leider erkende echter ooit Israëls bestaansrecht, zodat er nooit iemand was om mee te praten. | Juist het omgekeerde is het geval. Na afloop van Wereldoorlog II tot in 1952 weigerden de zionisten, later Israël, opeenvolgende voorstellen van Arabische staten en neutrale bemiddelaars die tot een regeling hadden kunnen leiden. |
Op het eerste gezicht kan deze opsomming tot scepsis aanleiding geven. Het door Flapan aangedragen bewijsmateriaal is echter overvloedig en overtuigend. Het mag een wonder heten dat hij zelf geen afscheid neemt van het bestaansrecht van Israël, aldus Talens. Dat de bevindingen van Flapan tot een storm van protest zouden kunnen leiden sluit hijzelf op pag.12 van zijn boek niet uit. Op pag. 190 zegt hij dat hij ook niet wilde tornen aan de prestaties van het Israëlische leger. En op pag. 233 dat zijn pogingen de propaganda te ondermijnen niet alleen gemotiveerd werden door zijn gevoel van accuratesse, maar ook door de relevantie van die mythes voor de huidige situatie in Israël. Volgens Talens bedoelde hij waarschijnlijk “de irrelevantie”.
De historicus, schrijver en vredesactivist Simha Flapan (1911-1987) emigreerde in de 30er jaren uit Polen. Hij werd nationaal secretaris van de linkse Zionistische Mapam, in 1949 de op één na grootste partij in de Knesset. Flapan was een van de weinige Israëlische schrijvers die het beeld over het ontstaan van Israël in vraag stelde. Hij wordt gerekend tot de New Historians, net als Benny Morris, Ilan Pappé, Avi Shlaim, Tom Segev en Hillel Cohen. In zijn boeken betwistte Flapan de door hem bespeurde historische mythes, waaronder dat de Arabische Palestijnen in 1948 hun huizen verlieten onder druk van Arabische leiders. Volgens Flapan was het juist het optreden van Israel dat de Palestijnen dwong te vluchten. Flapan bekritiseerde de behandeling van de Palestijnen op de West Bank en in Gaza, en was als redacteur actief bij de New Outlook, een Israëlisch blad dat wegen naar vrede in het Midden Oosten verkende.
Wie twijfels heeft over de correctheid van bovenstaande informatie moet zijn oor eens te luisteren leggen bij wat Miko Peled te vertellen heeft. Hij is de zoon van een Israelische generaal van het eerste uur en schreef het boek “The General’s Son” waarin hij heel veel inside information prijs geeft over het politiek Zionisme dat Israel al decennia in een verstikkende machtsgreep houdt. http://www.youtube.com/watch?v=TOaxAckFCuQ