Eugène Atget: Porte d’Italie, Parijs (1912)
Met het ouder worden kijk je steeds vaker met verwondering naar lieden die zich beroepen op ’68. Steeds meer bekruipt je het gevoel van verraad, Nic Tummers stipte het voorzichtig aan, en dan ben je blij met stemmen als die van Joschka Fischer, die al jaren geleden zijn bezorgdheid uitte over de toekomst van Europa en Cohn-Bendit. Ze tonen, hoe merkwaardig het misschien mag klinken, een vorm van zelfbewuste bescheidenheid…
Wat een verschil met figuren die ik op Twitter ben tegengekomen, ook die van een jongere generatie, die hun bedje gespreid hadden en er niets van wisten en weten te brouwen. Hun ego staat hen de weg. Symbool voor deze armzalige houding is voor mij Femke Halsema.
We moeten verder, we leven nog. Enkele jaren geleden alweer voerde Konstantin Wecker, ik hoef hem toch niet voor te stellen, hoop ik, een gesprek op de Oostenrijkse TV over de ontwikkeling van het politieke klimaat in de laatste halve eeuw. Wir müssen leben, weil ich dir liebe… In dit programma komt zo’n beetje alles aan bod wat ons dierbaar zou moeten zijn.
Zijn strijdlust is ongebroken en blijft aanstekelijk.
Ja, we leven in een Absurdistan. En wat doen we eraan? Kankeren en schelden helpen niet, is verloren energie. Je als profeet opwerpen, je inbeelden dat je een leidsman bent in het tranendal is wel het meest verwerpelijk of wensen we geen lering te trekken uit het verleden? Dan matig je aan dat je de waarheid in pacht hebt en boven de massa, de meute van dommen en onwetenden verheven bent. Een sceptische instelling is bijna een eis. Dan kun je ballonnetjes doorprikken en tot nadenken aanzetten. Steeds weer ben je dan verplicht je eigen standpunten te overdenken, op zoek te zijn naar argumenten voor en tegen en naar feiten. Een voortdurend proces is het in wisselwerking met anderen. Daar zie je niets van terug bij afgestompte en zelfgenoegzame lieden, al beroepen ze zich nog zo vaak op ’68. Vermoedelijk begrepen zij toen al niet dat 95% van hetgeen je onderneemt en nastreeft tot mislukken gedoemd is. Begrijp je dat, blijf je als vanzelf in beweging, leer je met tegenslag omgaan en word je sterker van fouten en mislukkingen. Dat is leven.
Je eigen nietigheid onderkennen is voor velen moeilijk zelfs een stap te ver voor diegenen die denken dat ze kennis hebben vergaard. Ik weet het…
Twee jaren na uitzending van het programma hierboven viel op de Duitse TV dit cabaret te zien, ook met Konstantin Wecker.
De directe aanleiding om dit bericht te maken was een melding op Twitter… Mijn verwondering blijft.
Uitgelichte foto: Eugène Atget – bron
