Zes jaar lang ben ik dagelijks door deze poort gegaan. De poort naar school, de Gondulphus. Vier jaar na de bevrijding van Maastricht was m’n eerste schooldag. Een groot pedagoge als onderwijzeres. Nooit vergeet ik hoe ik het klassenboek naar de hoofdonderwijzer mocht brengen, de imposante trap naar boven en natuurlijk kwam ik aan de verkeerde kant van de gang uit. Weer terug en toen had ik de juiste deur gevonden. Bulderend gelach van de zesde klassers. Het klassenboek was bijna net zo groot als ikzelf was…
In de oorlog had het toen nog vrij nieuwe schoolgebouw veel schade opgelopen bij een bombardement op de nabij gelegen woonwijk het Blauwe Dorp. Bij de bevrijding werd ze door de Amerikanen geconfiskeerd. Veel schoolmateriaal was verloren gegaan, het schoolmeubilair verkeerde in deplorabele staat, het had maandenlang buiten in weer en wind gestaan. Daarbij kwam dat de school de toevloed aan leerlingen nauwelijks aankon. Mijn zesde schooljaar heb ik doorgebracht met 62 anderen en twee onderwijzers in één normaal leslokaal. Drie jaar heb ik gebivakkeerd in een van de vier lokalen ondergebracht in een z.g. Finse school. Mooi deze achtergrond voor de nieuwe bestemming van de vroegere Gondulphusschool.
Nu bevindt zich in dit gebouw tussen Hertogsingel en Elisabeth Strouvenlaan de leslocatie van het Vluchtelingen Werk. Was mijn Lagere School al zeer op de toekomst gericht, die traditie wordt voortgezet nu in een geheel andere vorm. Ondersteun ze want hier wordt gewerkt aan de toekomst van onze kinderen. Een poort op de toekomst…
