De tovenaarsleerling

Een klotejob, dat kan ik je wel vertellen. Meng dit! Snij dat! Met ’t zweet in mijn handen, want owee. Het is nooit goed. Te lang geroerd. Teveel kikkersnot, of te weinig muggenvleugeltjes en dan werkt ’t niet volgens de baas, moet alles opnieuw. In voorkomende gevallen laat hij mij het smerige brouwsel zelfs opdrinken en in één ding heeft ie gelijk; het werkt voor geen meter, als ik mijn diarree, buikkrampen etcetera, tenminste buiten beschouwing laat, want dat soort tovenarij kan ik zelf wel bedenken. Daarvoor heb ik de hoogedele Circumflex niet nodig.

Een idioot, dat is hij, maar goed, ik zit met hem opgescheept.

Dat kwam zo. Ik was struikrover van origine en als zodanig zwierf ik veel en vaak in de bossen. Logisch, want daar vind je struiken, nietwaar. Op een van mijn strooptochten overviel ik de verkeerde. Juist, je raadt het al: Circumflex, en dat vond ie niet leuk. Als straf nam hij mij het roverschap af en wat bleef was struik. Daar stond ik, groeiend en bloeiend, met de voeten in aarde. Dat voelde heel oncomfortabel. Ik kon geen kant op. Het zweet brak me uit. Dauwdruppels wel te verstaan, maar ik vreesde het ergste. De rest van mijn dagen waren geteld in de hoedanigheid van struik.

Stel je voor, alle honden die me als pispaal gebruiken, ’s winters rillend van de kou en ’s zomers… Ik kreeg visioenen van het brandend braambos, blikseminslagen. Nee, ik vond het maar niks en beloofde alles om maar geen struik te hoeven zijn. Toen had hij mij.

Nu zit ik hier de rest van mijn leven; zalfje hier, smeerseltje daar. Slaaf van zijne doorluchtigheid Circumflex die zichzelf als de grootste tovenaar aller tijden betitelt. Jongens als Merlijn of Gandalf zijn beginnelingen vergeleken met hem. Dat beweert hij tenminste. Ik heb daarover geen mening, al heb ik al wat staatjes toverkunst van hem gezien.

Laatst nog, toen hij Ursula von der Leyen de Oekraïense Mamba in Brussel liet dansen, bijvoorbeeld, enkel gekleed in een geel-blauwe vlag. Ze wilde niet, maar ze had niks te vertellen, schopte wild met haar spillebenen, maar zo gaat die mamba, blijkbaar. Ook dat draaien met haar heupen die bij haar ontbreken, maar het moest, gewoon om Vladje te ergeren, want Circumflex moet hem niet. Ik weet niet waarom. Iets met een beer, meer weet ik er niet van, maar hij laat hem om de haverklap zijn hemd uittrekken en dat is geen gezicht. Zo jong is die vent niet meer. Zijn sixpack lijkt meer op plat gedrukte blikjes Heineken, compleet met dat kille groene kleurtje dat onmiddellijk verraadt dat de blikjes met Freddy’s pis zijn gevuld, en aan hem knagen de pieren, kun je nagaan.

Nee, Circumflex heeft het bepaald niet begrepen op hoogwaardigheidsbekleders, wat te verklaren is; hij beschouwt zichzelf als de meest belangrijke: de hoofd-wereld-ordeverstoorder. Daar is hij goed in met zijn toverij. Hij heeft al wat aangericht, waarvan ik kan getuigen. Waar onrust heerst zit hij er gegarandeerd met zijn staf tussen. Nou ja, stafje, want zo lang is dat ding niet. Fascinerend zijn de sterretjes die in het rond schieten wanneer hij ermee zwaait en dan hoef je ’s avonds maar naar het nieuws te kijken om te zien wat hij dit keer heeft aangericht. Zoals die brug in Italië, en een lol dat ie had toen al die autootjes naar beneden kukelden en of dat niet genoeg was toverde hij er nog een virus achteraan. Hij was alleen niet blij met de naam al begon die met een C. Dat was niet genoeg. Uiteraard had het naar hem moeten worden vernoemd, maar als niemand weet dat hij de booswicht is, op enkele te verwaarlozen complotdenkers na, die wel heel dicht bij de oorsprong van het virus kwamen. Dat zei ik hem; je kunt niet en anoniem blijven en verwachten dat je wordt geëerd. Nee?, zei hij, moet je opletten. Toen waren de Fransen de pineut, want daar komt zijn naam vandaan, of liever, ze hebben dat maffe dakje aan hem te danken. Zonder hem hadden de Fransen geen dak boven hun hoofd, beweert hij, en het was hem bijna gelukt, nom de dieu. Het scheelde niet veel of Emanuel had door zijn toedoen alle Fransen in de armoe gestort. Hij zal zijn werk voltooien, heeft ie beloofd. Dus Fransen maak je borst maar nat; het dak gaat eraf. Ik weet waar die halve gare toe in staat is. Ik ben niet voor niets een tijdlang struik geweest. Daarvan heb ik geleerd. Wie in staat is een rover zijn roverschap te ontnemen en hem alleen de struik te laten die kan veel aanrichten, tot en met het in gevaar brengen van de wereldvrede. Dat zie je wel in Taiwan. Hij stuurde dat uitgedroogde lijk Pelosi erheen, want dat mens was daar op eigen kracht nooit gekomen. Je zag toch hoe ze wankelde op haar hakken toen ze het vliegtuig verliet…, daarbij kondigde hij haar komst aan, de lul, zodat alle Chinezen… en je ziet wat ervan komt. Dat zijn notabene lui die zeer met de klimaatopwarming zijn begaan, dus voordat die tonnen kerosine en diesel verknoeien moet er echt wat aan de hand zijn. Dat doen ze niet zomaar, kan ik je verzekeren.

Maar goed. Ik moet aan het werk. De ouwe roept. Hij wil nog wat bossen verbranden, wat modderstromen organiseren, dat soort dingen. Als er niet genoeg sneuvelen kan hij niet slapen. Dan ligt hij de hele nacht te woelen en ben ik uiteraard de klos. Inmiddels ben ik wel door mijn repertoire slaapliedjes en C. kan slecht tegen herhaling. Dat vindt hij saai en dat komt zijn humeur niet ten goede, dus je begrijpt…

De tovenaarsleerling draaide zich om en beende op roverslaarzen het vertrek uit, de sjirpende mus op de vensterbank achterlatend die van zijn monoloog geen snars had begrepen.