Het gelaat van fascisme

De ziel van Israël dat is de onwrikbare staatsideologie van het zionisme en het is zeer de vraag of de duizenden betogers die met de nationale blauw-witte vlag door de straten van Tel Aviv en Jeruzalem trekken ook maar een millimeter van die ziel willen afwijken. Die ziel is de ideologie van joodse suprematie. Die is in wetteksten gebetonneerd, het duidelijkst van al in de wet op de joodse natiestaat van 2018 die bepaalt dat de uitoefening van het recht op nationale zelfbeschikking in de Staat Israël uitsluitend het joodse volk toebehoort. Voor wie daar nog mocht aan twijfelen herhaalde Benjamin Netanyahu in zijn verkiezingscampagne ten overvloede dat Israël niet het land is van al zijn bewoners maar enkel van het joodse volk.

In de woorden van de stichters moest Israël een joodse en democratische staat worden. Zo klonk het in de verklaringen van de zionistische pioniers die de meerderheid van de oorspronkelijke bewoners van het land etnisch wegzuiverden, hun land en hun huizen stalen en hun dorpen vernielden. Aan de illusie van de joodse en democratische staat is al lang een einde gekomen, en het wordt steeds moeilijker om met een uitgestreken gezicht de aloude meme van de enige democratie in het Midden-Oosten – al of niet fragiel – te herhalen. Tenminste voor wie niet de zionistische slogans voor werkelijkheid neemt maar de realiteit van de wet en de dagelijkse praktijk onder ogen ziet. Het gevleugelde woord dat populair is onder de Palestijnen komt een stuk dichter bij de waarheid: Israël is een democratische staat voor de joden en een joodse staat voor de Palestijnen.

Mikpunt van de joodse betogers is vandaag de wet die het Israëlische Hooggerechtshof  helemaal aan de toevallige politieke meerderheid dreigt te onderwerpen. De hoogste gerechtelijke instantie in het land kon lang de illusie in stand houden de onafhankelijke arbiter te zijn, de garant van de checks and balances, onontbeerlijk voor het functioneren van een liberale democratie. De realiteit ziet er anders uit. Met goedkeuring van het Hooggerechtshof werd in de afgelopen decennia met duizenden maatregelen – wettig of niet – een systeem uitgebouwd dat volgens Israëlische en internationale mensenrechtenorganisaties terecht het etiket Apartheid heeft gekregen, na genocide de zwaarste misdaad tegen de menselijkheid .

Het Hof keurde goed dat honderden Palestijnse dorpen met de grond gelijk werden gemaakt of veranderd in joodse steden en nederzettingen. De teller staat op 600 of meer en deze NAKBA – de Palestijnse catastrofe – gaat tot vandaag onverminderd voort. Sinds 1967 heeft Israël volgens het Palestijnse Land Research Center meer dan 12350 huizen van Palestijnen verwoest en meer dan twee miljoen olijfbomen uitgerukt. Vorig jaar alleen kregen 1220 Palestijnse huiseigenaars het bevel hun woning af te breken, meestal op eigen kosten.

De matigende rol die het Hooggerechtshof in deze tragedie heeft gespeeld en nog speelt is hooguit symbolisch. Hetzelfde Hof waarvoor de vlaggenzwaaiende betogers nu in de bres staan gaf in mei vorig jaar tegen alle internationale wetgeving in groen licht voor de verdrijving van 1300 Palestijnen uit het dorp Masafer Yatta in de buurt van Hebron. Eén van de rechters die deze oorlogsmisdaad goedkeurden is zelf een settler in een illegale joodse nederzetting op de Westoever. In februari van dit jaar gaf het Hof de regering een bolwassing en een boete voor haar beslissing om het platwalsen van het dorp Khan-Al-Ahmar in Oost-Jeruzalem uit te stellen. Het kabinet kreeg bevel de aanmaning tot afbraak van het dorp zo snel mogelijk te laten uitvoeren. 

Deze man, die nu in de regering de verantwoordelijkheid draagt voor de politie en de grenswacht was dezelfde die in januari vorig jaar het voortouw nam bij de terreur tegen de Palestijnse bewoners van Sjeikh Jarah, een gemeente in Oost-Jeruzalem waar de settlers al jaren proberen de Palestijnen uit hun woningen te verdrijven. Het kwam toen tot een korte oorlog toen Hamas uit protest raketten afvuurde op Israël en in tientallen steden in Israël en op de Westoever Palestijnen op straat kwamen en slaags raakten met extreemrechtse joodse tegenbetogers. Maar uiteindelijk gaf ook hier het Hoog Gerechtsfhof Ben Gvir en zijn aanhang minstens gedeeltelijk gelijk door de uitwijzing van de Palestijnse familie Salem uit te stellen en afhankelijk te maken van een toekomstige beslissing van het ministerie van Justitie.

Ben Gvir is niet alleen. Na de pogrom door joodse settlers tegen de Palestijnse stad Huwwara zei Bezalel Smotrich dat Huwwara van de aardbol moest worden geveegd. Alleen moet dat niet door individuen maar door de staat gebeuren voegde hij eraan toe. Nu zijn collega Ben Gvir een door de staat erkende en betaalde privémilitie krijgt lijkt ook Smotrich zijn slag thuis te halen.

De massale aandacht voor deze figuren en de betogingen tegen hun aanwezigheid in de regering, het leger en het politie-apparaat kan verhullen hoe weinig ze verschillen van de zogenaamde gematigde of zelfs linkse zionisten. Wat is het verschil tussen de uitspraken van Smotrich en de verkiezingscampagne van de voormalige generaal Benny Gantz die het in 2019 als gematigde opnam tegen Netanyahu? In een promotiefilmpje ging Gantz er prat op dat hij Gaza naar het stenen tijdperk had laten bombarderen. 

Waar waren de betogers voor de ziel van Israël toen een vorige regering (onder de extreemrechtse Naftali Bennett) de infame Apartheidswet over de gezinshereniging (opnieuw) door het parlement probeerde te jagen. Gezinshereniging is de Orwelliaanse benaming voor net het tegendeel: het is de wet die het Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever onmogelijk maakt om met een (Palestijnse) inwoner van Israël te trouwen en zich binnen de grenzen van 1948 te vestigen. Minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid, de bekendste centrumfiguur in het kabinet, deed niets om het racistische Apartheidskarakter van de wet te verdoezelen. Integendeel: het is niet nodig het doel van de wet te verzwijgen, schreef hij op Twitter. Het is één van de middelen om de joodse meerderheid in Israël veilig te stellen. 

Het verschil tussen de regering van Likoed, Joodse Macht en Religieuze Zionisten enerzijds en de liberale betogers anderzijds is cosmetisch. Het ware doel van beiden is zo weinig mogelijk Palestijnen op zoveel mogelijk joods grondgebied. Gematigde zionisten willen dat doel zoveel mogelijk verbergen achter verhullend en diplomatiek taalgebruik om het voor de joodse liberale diaspora vooral in de Verenigde Staten verteerbaar te maken. Volgens de Palestijnse journalist Mohammed El Kurd willen de enen met de handen eten terwijl de anderen mes en vork voorschrijven, maar beiden zullen de rechten van de Palestijnen verorberen.