Mijn ervaring leert dat slechts weinigen zich weten te ontworstelen aan een RK achtergrond. Houding en reactie tegenover geloof en kerk zijn navenant. Onverschilligheid, irritatie, het geloof is oké maar het instituut deugt niet, de Kerk wordt verweten wereldvreemd dan wel conservatief te zijn. Het meest opmerkelijke vind ik nog de gelovige atheïsten, die er geen brood in zien te kiezen voor de Heilige Moeder als ze de strijd aanbinden tegen andere geloofsuitingen. Een mooi voorbeeld van eens katholiek altijd katholiek vinden we terug in Nijmegen. Katholieke studenten die zich bekeerden tot wat zij zagen als een nieuwe heilsleer, een echt katholieke, universele. Voer voor psychologen.
door een pater, werden prelaten extra verwend…
In een onbewaakt ogenblik heb ik als kind ook wel eens gedacht in een kloosterorde te treden. Een vriendje van me voelde zich geroepen en is bij de Jezuïeten terecht gekomen. Twee dingen belette me dat, mijn opvoeding maar vooral de vleselijk lust. Nooit heb ik begrepen hoe mensen het meest wezenlijke kunnen onderdrukken. Of zou het waar zijn dat al die neefjes en nichtjes kinderen zijn van paters en priesters? Het zou een verklaring kunnen zijn voor het dweepzuchtige van vrouwen voor het kerkelijke.
De scheiding tussen goed en kwaad is het kenmerk bij uitstek denk ik van elk geloof. Wie niet voor mij is, is tegen mij, met de woorden van Bush. Aan de ene kant de moreel “verhevenen”, aan de andere kant de afvalligen, degenen die buitengesloten zijn, de heidenen, die de waarheid en de liefde niet willen erkennen of volharden in het anders zijn. Redeneren volgens dit duaal schema geeft nauwelijks ruimte je in mensen te verplaatsen die “anders” zijn. Ze lijken wel van een andere planeet. Daarom vind ik het zo vreemd dat uitgerekend deze paus, die als geen ander onder zijn voorgangers in de weer is geweest om de dialoog op gang te brengen met zowel de Joodse gemeenschap als met die Piusgroep, zo scherp wordt aangevallen. Of juist niet. Wat steekt hier achter?
De katholiek Heinrich Böll beschrijft in “Billard um halb zehn” het proces waar het steeds weer om gaat aan de hand van een familie van architecten. Opbouw en verwoesting. Wederopbouw. De schrijver was, de logica volgend van goed en kwaad, vertegenwoordiger van het “Kwaad”, hij had in dienst gestaan van de Wehrmacht. Dat kun je zelfs van Ratzinger niet zeggen. Welke zonden heeft deze paus begaan? Niet losgekomen van het nazi-verleden? Waarvoor moet hij op zijn knieën? Heeft het Vaticaan gecollaboreerd met het nazi-regime om het Joodse volk uit te moorden? Heeft het Vaticaan ooit opgeroepen tot het in brand steken van synagogen en het uitmoorden van Joden? Martin Luther wel. In die zin een echte voorloper van Hitler en Mein Kampf!
Enkele jaren geleden werd in Amsterdam een monument opgericht ter herdenking van ons slavernijverleden. Beatrix onthulde het monument en weigerde pertinent iets van berouw te tonen voor de indertijd florerende Hollandse slavenhandel. Wat zegt dat over Nederland? Wat zegt dat over de koninklijke paleizen? Staat majesteit in dienst van het Goede? Wat ik hier mee wil zeggen dat je met dat zwart-wit denken, in het geval van Beatrix, geen steek verder komt. In het geval van het Vaticaan en de paus geldt dat m.i. des te sterker. Je past je aan het denkschema van de kerk en de geloofsleer aan, met het gevolg dat je in die wijze van denken gevangen zit.
Nog wat. Het socialisme is geen godsdienst en ook geen leerstelsel. Dat geschriften en denkwijzen misbruikt worden is zo oud als de weg naar Rome. De leer van Jezus lijkt me ook zo iets. Of hebt u ooit een opgetekend woord van deze Jezus gelezen? Ratzinger met Stalin vergelijken kan, het zijn beide seminaristen geweest. Daar houdt dan ook zeker wat hun daden betreft elke vergelijking op. Of het moest zijn, zoals ik wel eens vermoed, dat een ieder een Hitler als wel een Abbé Pierre kan zijn.
Foto’s: Marc Lagrange – bron
