… van een vrouw
Haar denkwereld
“De verschillen tussen mensen, in positie tussen de man en de vrouw, de ongelijke waardering van het mannelijke en het vrouwelijke, de scheve verhoudingen tussen mannen en vrouwen, dit alles getuigt dat de balans is doorgeslagen in het voordeel van de man en de aan hem toe gekende (mannelijke) kwaliteiten; ten koste van de vrouw en de haar ontnomen (vrouwelijke) kwaliteiten. Wij mensen, mannen en vrouwen, dreigen hierdoor het vrouwelijke te verliezen, sterker nog voor een groot deel hebben we haar al verloren in het één worden met de man. Wat ons rest is slechts een karikatuur van wat we ooit waren.”
Wie dacht een historische analyse te krijgen om te verklaren waar deze stellingen op slaan, komt bedrogen uit. Man en vrouw verschillen. Hoe bedenk je het? Nee, deze vrouw bedenkt dat niet, ze gelooft voetstoots wat ze leest. Of ze het begrijpt?
“In mijn ervaringswereld als vrouw heb ik (…) te maken met een werkelijkheid waarin het gelaat van de ander mij in het geheel niet vreemd voorkomt. Immers als Vrouw ben ik die Ander,; ik ben niet-man! (…) Voor de man ben ik de absoluut ander, dat wat hij niet is, dat wat hij niet voelt, dat wat hij niet ziet, dat zich buiten zijn totaliteit ophoudt. Maar de man is niet de absoluut ander voor mij, immers ik spreek zijn taal, ik heb hem in de dialoog leren kennen en als moeder van een zoon heb ik hem als totaal ander op allerlei mogelijke manieren leren kennen. Of met Levinas gesproken: de man behoort tot mijn totaliteit.
(…) Wanneer ik mij in de openbaarheid beweeg, ben ik op zoek. In niets kan ik mijzelf herkennen, ik ben genoodzaakt mijzelf te vervormen tot het beeld wat mij is aangeleerd, waardoor ik de Ander word. In de spiegel ontmoeten wij elkaar, een stilzwijgende herinnering.”
“Of,afsluitend met de woorden van Luce Irigaray: “Het feit dat de ‘bevrijding’ van vrouwen noodzaakt tot een transformatie van het economische, die onvermijdelijk moet gaan door die van de cultuur en haar werkende instantie: de taal. Zonder deze interpretatie van een algemene grammatica van de cultuur, zal het vrouwelijke nooit plaats vinden in de geschiedenis, behalve als een reserve van materie en van (be)spiegeling. En zoals Antigone al zei: tussen haar en hem zal nooit iets gezegd kunnen worden.””
Waarom doen mensen dat, ik bedoel iets reproduceren zonder dat ze het verwerkt hebben, gewikt en gewogen? Begrijpelijk, dat je in een dergelijke valkuil trapt tijdens je studie en dan hoor je alras te merken dat je er geen donder mee opschiet. Hier wordt de omgekeerde weg bewandeld, geschriften worden uit hun context gehaald, er wordt geen verantwoording gegeven van de citaten en het blijft schimmig waar precies de eigen bewoordingen ophouden en het plagiaat begint. Dit heeft dus niets met de volgens haar door “de man” geschapen en gecontroleerde taal te maken. Met teksten zoals hier gereproduceerd kun je niets, ze zijn van nul en generlei waarde.
Ze voelt, ze merkt, ze ervaart dat haar taal tekortschiet. Dat wordt pijnlijk duidelijk als ze geen gebruik maakt van “geleende” taal:
“Eigenlijk wilde ik er niet over beginnen en eigenlijk had ik met mijzelf afgesproken geen woorden vuil te maken aan onze Limburgse populist, maar ik kan het toch niet laten. Afgelopen maandagavond begon het al te kriebelen en de bijdrage vande Secularistdie in het meelopen aan de vierdaagse van Nijmegen een graadmeter voor de integratie ziet, was aanleiding tot een uitbraak van zeer jeukende irritatie. Maar ik hield het hoofd bij de kunst en de natuur. Tot nu dus.”
Ze wilde geen woord vuil maken aan deze Limburgse populist. Niet zomaar een populist, maar een Limburgse. Hoe erg is dit wel? Ze hield haar hoofd bij kunst en natuur. Kunst, het domein, waarop mannen dominant zijn, natuur, een kunstmatige in haar streek, door mannen geschapen. Wat zou deze vrouw zijn zonder deze mannelijke scheppingen? De vierdaagse en jeukende irritatie. Nou, die werd bij mij veroorzaakt door het militaristische van het geheel met al die bepakte soldaten. Ook mannen.
Waarom ze nu aan schuift bij Geert, aan de keukentafel nog wel, wordt niet duidelijk. Ze schuift aan als analist, dat is ze kennelijk ook al, en stelt kort en krachtig de diagnose: Geert kampt met een vreselijke fobie. Zullen we maar ophouden haar schrijfsel verder belachelijk te maken? Geert was echter een ‘lastige’ zeg maar gerust een Limburgse kut-puber, zegt ze verder. Hij spijbelde en had lak aan gezag. Ja, die Limburgse kut-pubers ook. Diefstal, zuipen, joy-riding en potenrammen was in zijn jonge jaren een geliefde bezigheid onder de jongeren, zegt ze ook nog. Wil ze daarmee zeggen dat Geert, misschien, wie weet, ook een potenrammer is geweest? Misschien is hij er wel van genezen, van dat potenrammen, toen hij ontdekte dat hijzelf er eentje was, homo of zelfs pedo. Wie weet?
Kortom, de achterlijkheid, de bezopenheid van dergelijke praatjes is mij een gruwel. Voor deze analiste met veel zelfinzicht, ze constateert terloops dat Geert ook nog een beetje zelfinzicht heeft (en zie boven, de “volmaakte vrouw”), gelooft wat ze leest en schrijft.
Ach dat vrouw zijn van die vrouw is meer façade dan werkelijkheid. Biologisch zal ze ongetwijfeld een vrouw zijn, gebaard heeft ze, maar in alles geeft ze verder een imitatie af van het mannelijke. Ze bewondert dat in hoge mate.
Op de “opinie- en nieuwssite” waarover ze de scepter zwaait, viel gisteren te lezen:
“De Alfred Rosenberg van de partij van wannabe massamoordenaars en etnisch zuiveraars in de Tweede Kamer, Martin Bosma, is een groot fan van het misdadige apartheidsregime dat in Zuid Afrika heerste van 1948 tot 1990. “
Bosma wrijft zich in zijn handen, naar justitie hoeft hij niet te stappen, want hij weet, ook deze buit is weer binnen. De man, die dit over hem schreef had een rapport/verslag op internet ontdekt. De eindconclusie daarvan begint als volgt: “There is a reasonable basis to believe that the anti-fertility research carried out under the auspices of Project Coast constituted a conspiracy to commit genocide.” Jammer, hoe ik ook speurde, nergens werd de Universiteit van Leiden vermeld als betrokken bij die processen om de Zwarten in Zuid-Afrika onder controle te brengen en waar nodig bevonden werd te elimineren. Ze was er…
Nelson Mandela kreeg een eredoctoraat van diezelfde universiteit in 1999 onder aanwezigheid van de koningin. Zou Mandela van de Hollandse medeplichtigheid in dit criminele verleden van het apartheidsregime geweten hebben is de vraag. Helaas, iets onderzoeken is voor journalisten en historici in dit land teveel gevraagd, vandaar waarschijnlijk dat zoveel non-valeurs actief zijn om die leemte op te vullen.
Figuren die weten wie de massamoordenaars van de toekomst zijn wensen bij voorbaat hun handen in onschuld te wassen, terwijl ze juist het proces versnellen in richting fascisme en wie weet genocide. Je gaat zelfs denken, in feite is dat de ultieme ratio van hun redenering, dat lieden als Bosma cs uitgemoord moeten worden om erger te voorkomen. Eigenrichting. Ook daar had zijn hoofdredacteur wat over te melden. Op haar site, november 2013:
Schering en inslag is het op dit moment. De volksgerichten.
Mensen die eigen rechter gaan spelen en als ze de kans krijgen ook nog de beul.
Nu is het weer raak in het Noord-Brabantse dorp Lage Zwaluwe.
Een valse beschuldiging, foto’s op facebook…
De oproep: ‘Wie heeft deze man gezien’, werd in een paar uur tijd door 1.640 ‘vrienden’ gedeeld. Die leverden commentaren als: ‘Ze moeten deze hond in elkaar schoppen’.” …en dan rammen we gewoon iemand in elkaar.
Zeker als het zo’n vieze vuile roetmop is. Hoe durft ie tegen één van onze roomblanke meisjes “hai” te zeggen.
En wat deed zij in diezelfde maand november 2013 richting Tibaert? Ach, laat ik niet opnieuw beginnen, een ding is zeker, een Bataaf blijft een Bataaf, ook als “volmaakte vrouw”. Het eigen ego is belangrijk. Delen kunnen ze niet, een vrouwelijke eigenschap par excellence. Vernietigen maar al te goed, een typisch mannelijke kwaliteit, toch? Zelfoverschatting, is dat mannelijk of vrouwelijk, of gewoon menselijk? Zeer herkenbaar bij Bataven, dat staat vast.
De in bruine kleur aangegeven citaten zijn terug te vinden op het eigen weblog van Ina Dijstelberge en op de site Krapuul.
Waarom bovenstaande foto is geplaatst? Dat is een verhaal apart…
