Emin Ozmen
Syrian refugees having Turkish and Arabic lessons from voluntary Syrian teachers in unofficial
schoolhouse in Gaziantep, Turkey
Wie veel reist kan veel verhalen, wordt wel eens gezegd. Wie waagt te betwijfelen wat iemand met eigen ogen waargenomen heeft, wat hem of haar verteld is? Zeggen we niet vaker, had ik maar een foto kunnen maken, dan hadden jullie het kunnen zien. Een praatje met een plaatje en er hoeft verder niet meer nagedacht of onderzocht te worden. Toch ligt de waarheid dicht bij huis, ook die van ver weg. De filosoof Kant is het klassieke voorbeeld, iemand die geïnformeerd was over de toestand in de wereld als geen ander en toch kwam hij zijn huis nauwelijks uit. En dat in een tijd zonder electronische communicatiemiddelen.
Omgekeerd, wat weten we werkelijk van wat in onze straat en buurt gebeurt? Kunnen we het gedrag en de houding van mensen in onze directe omgeving afdoende verklaren, er een oordeel over hebben? Wie durft zich dat aan te matigen? De proef op de som is wel hetgeen ik onder Tibaert verzameld heb op mijn weblogs. Meer dan bizar. En toch staat men steeds met oordelen paraat. Passen ze niet in het gewenste straatje dan zijn de geestelijke vermogens in het spel. De boodschapper beschikt uiteraard over een oordeelsvermogen, waaraan niet te twijfelen valt.
Boodschappers bij uitstek zijn journalisten. Nog niet zo lang geleden leerden ze het vak als leerling, als knecht van de meester alsof we nog in de Middeleeuwen leefden. De onlangs overleden Hofland is er een voorbeeld van. Een gedegen middelbare schoolopleiding was ruimschoots voldoende. Oud-hoofdredacteur van De Groene had aan een MULO diploma voldoende. Een vlotte pen en een brede belangstelling deden de rest. Nu beschikken we zelfs over academische opleidingen voor het vak. Afgestudeerden heten communicatie wetenschappers te zijn. Het frappeert dat ze nauwelijks kunnen communiceren, slechts boodschappen aan de man weten te brengen.
In tegenstelling tot Duitsland en Frankrijk is Nederland gezegend met een journaille het best te omschrijven met zoals de wind waait waait mijn jasje. Je mag ze niet allemaal over een kam scheren, maar wat je op internet, via Twitter m.n., onder ogen komt is soms schrikbarend. Het voordeel van de twijfel, zeker als blijk wordt gegeven over enige kennis van zaken, is hun overigens gegund. Dat had ik met iemand die nogal de trom roert over de islam, Bart Schut. Zijn artikel over beeltenissen van Mohammed in De Groene blijft lezenswaardig.
Denk niet dat ik lieden als Schut dagelijks volg. Integendeel, een enkel bericht zo nu en dan is veelal voldoende om te weten hoe de vlag erbij hangt. Die kan wat Schut betreft gestreken worden. De man gaat geld inzamelen, lees ik. Waarom? Hij verklaart:
“Het wordt mijn missie voor de komende maanden om de stand van de islamkritiek in onze buurlanden te onderzoeken aan de hand van vragen als: is er een toekomst voor de islam in West-Europa? Zo ja: hoe ziet die eruit? Misschien nog wel belangrijker: als die toekomst er is, niet alleen als religie maar ook als politieke ideologie, wat is daarvan de invloed op democratie, rechtsstaat en secularisme? Bestaat de kans dat de (politieke) islam deze verlichte Europese tradities verdringt en op termijn zelfs vervangt? En hoe voorkomen wij dat?”
De man heeft een missie en gaat zijn oor te luisteren leggen bij “de leidende denkers en doeners in dit dossier”. Hij is al overtuigd van het feit dat de islam een politieke ideologie is en stelt feitelijk retorische vragen. Bevooroordeeld en zo te lezen zonder kennis van de geopolitiek sinds 1989. Edoch, meer voor de hand ligt, dat hij er een rolletje als propagandist in speelt als een compagnon de route voor de “War on Terror’, de civilisatie-clash, op een andere manier weliswaar dan Wilders, maar met hetzelfde doel. Dit alles heeft niets met journalistiek van doen. Beider doel dient bekend te zijn, hun marsroute wordt steeds duidelijker.
Nee, ik ga niet uitleggen hoe het werkelijk moet, zonder vooringenomenheid of zelfs met een verborgen agenda. Uiteindelijk doe ik dit gratis en voor niets, puur om mensen aan het denken te zetten. Het tegendeel van wat figuren als Schut beogen. Crowfunding. Ben je nog wel wijs als je doneert? Verdiep je liever zelf, door het raadplegen van onafhankelijke bronnen, in de geschiedenis voorafgaande aan de Eerste Wereldoorlog tot heden. Zoek en ge zult vinden.
Mogen we wel een oordeel hebben? Uiteraard, maar de vraag is steeds hoe wordt het gevormd?
Zo doet Schut aan opinievorming op Twitter. “Mag ik uit dit draadje?”, zegt ie nadat hij dit bericht rondstuurde…
Zullen we eens z’n geheugen opfrissen over zaken waarover nauwelijks of niet bericht werd in de media, waarover geen beelden verspreid werden? Waarover hij weigert te berichten? Het wordt ongetwijfeld een zeer, zeer lange lijst.
