Barrie Wentzell: Roger Waters of Pink Floyd at his home in Islington, London (1970)
Jur Kuipers
Afgelopen vrijdag kwam een CD van Roger Waters uit: “Is This The Life We Really Want”, de laatste sinds bijna 25 jaar (zijn meesterwerk “Amused To Death”).
Uiteraard heb ik deze CD aangeschaft, immers: zie Roger Waters een beetje als mijn alter-ego, hoewel hij, zoals hijzelf zegt, nog hoop heeft voor de mensheid, terwijl ik in die zin een stuk pessimistischer ben.
De aangesneden thema’s zijn te voorspellen (“Picture a shithouse with no drains, Picture a leader with no brains” – “Every time a young girl’s life is casually spent, And every time a nincompoop becomes the president”).
Maar… Waters’ toon is niet meer zo strijdvaardig als vroeger…, zijn uithalen niet meer zo venijn…
Verdomd…
Waters klonk zelfs wat ontgoocheld: “And Oh Mistress Liberty, How we abandoned thee”…
“We cannot turn back the clock
Cannot go back in time
but we can say;
Fuck you, we will not listen to
Your bullshit and lies
Your Bullshit and lies”
IS THIS THE LIFE WE REALLY WANT?
In november vorig jaar, vlak voor de verkiezing van Donald Trump tot president van de V.S., gaf de voormalige zanger/bassist van Pink Floyd een interview op een Podcast van de Amerikaanse NPR-radio. De nu inmiddels 73-jarige Waters was goed op dreef. Zijn kijk op de wereld komt grotendeels overeen met de mijne.
Uitstekend interview (wat mij betreft):
Nog even iets anders…
Dit jaar is het 50 (!) jaar geleden dat Pink Floyd werd opgericht en 40 jaar geleden dat Pink Floyd uitkwam met de uitstekende LP “Animals” (toen direct aangeschaft). Waar blijft de tijd….
Uitgelichte foto: bron