“The Pale Blue Dot”
Deze foto van de aarde werd genomen op 14 februari 1990 door Voyager 1, op 6,4 miljard kilometer afstand. De strepen die je ziet, zijn zonlicht dat weerkaatst in de camera. Onze thuisplaneet is op deze foto slechts 0,12 pixels groot. De foto werd een symbool voor de menselijke nietigheid.
jur kuipers
Heb “The Pale Blue Dot” zelf vaak aangehaald.
Ook over de prachtige overdenking van Carl Sagan bij deze afbeelding die ruimtesonde Voyager 1 op 14 februari 1990 maakte.
Een vage korrelige plaat, m.i. één van de belangrijkste foto’s uit de wereldgeschiedenis.
Hier een mooi fragment op YouTube uit de TV-documentaireserie “Cosmos” uit 2014 met “The Pale Blue Dot”. De stem is van de in 1996 overleden Carel Sagan. Hij bracht NASA zover die foto van planeet Aarde te maken toen Voyager 6 miljard kilometer van de Aarde verwijderd was:
‘Kijk nog eens naar die stip. Dat is hier. Dat is thuis. Dat zijn wij. Daarop leeft iedereen die je liefhebt, iedereen die je kent, iedereen van wie je ooit hebt gehoord, elke mens die ooit heeft bestaan. Het is de samenballing van ons geluk en lijden. Duizenden religies, ideologieën en economische doctrines, elke jager en verzamelaar, elke held en lafaard, elke maker en vernietiger van beschavingen, elke koning en bedelaar, elk verliefd jong stel, elke moeder en vader, elk hoopvol kind, elke uitvinder en verkenner, elke docent van moraal, elke corrupte politicus, elke ‘superster’, ‘grote leider’ en elke heilige en zondaar uit de geschiedenis – ze leefden allemaal hier, op een klompje stof, zwevend in een zonnestraal.
De aarde is een heel klein podium in een uitgestrekte kosmische arena. Denk eens aan de eindeloze wreedheden waaraan de inwoners van een hoek van deze pixel de nauwelijks onderscheidbare inwoners van een andere hoek hebben blootgesteld. Hoe vaak ze elkaar niet begrijpen, hoe gretig ze elkaar vermoorden, hoe vurig hun haat is. Denk aan de rivieren van bloed die al die generaals en keizers hebben vergoten zodat ze, in glorie en overwinning, de tijdelijke meesters konden worden van een fractie van een stip.
Onze aanstellerij, onze ingebeelde belangrijkheid, de waan dat we een bepaalde bevoorrechte positie hebben in het universum − al die ideeën worden in twijfel getrokken door dit bleke licht. Onze planeet is een eenzame stip in het grote omhulsel van het kosmische donker. In onze obscuriteit, in al deze uitgestrektheid, schuilt geen enkele hint dat iets van elders zal komen dat ons kan redden van onszelf.
De aarde is de enige wereld die we kennen waarop leven kan voorkomen. Er is nergens een plek, niet op de korte termijn, waar onze soort naartoe kan verhuizen. Bezoeken, ja. Bewonen, nog niet. Wat je er ook van vindt: we zullen het met de aarde moeten doen.
Mensen zeggen weleens dat astronomie nederig stemt, dat je er karakter van krijgt. Er bestaat wellicht geen betere demonstratie van de menselijke verwaandheid dan dit verre beeld van onze kleine wereld. Voor mij onderstreept het onze verantwoordelijkheid om vriendelijk te zijn voor elkaar, en om die vale blauwe stip, het enige thuis dat we ooit hebben gekend, te behouden en koesteren.’
– Fragment uit Pale Blue Dot, Carl Sagan (1994)
Een mooi artikel in de Volkskrant erover:
Hoe een foto vanaf de rand van ons zonnestelsel de mensheid reduceerde tot een fractie van een pixel
Uitgelicht: Beeld NASA / beeldbewerking de Volkskrant
