De wraak van water

Gepost op door tibaert

Justyna Kopania (1955)



Als het goed is voor de economie vergiftigen we zelfs ons vruchtwater, stond op een affiche uit de 70er jaren te lezen. Kwam de boodschap over? Achteraf weet ik zeker van niet. Het hing jarenlang bij ons aan de wand, soms werd er een opmerking over gemaakt, maar de consequenties van onze leefwijze golden als een taboe en werden volkomen genegeerd. Autootje, vliegvakantie, premiewoning en al die begeerlijke electronica waren veel belangrijker. Niet dat ze werkelijk bevrediging verschaften, maar we hadden er recht op. Hard werken was niet meer nodig, eindelijk waren we meester over ons lot. De steden en al wat nog natuur mocht heten ging daarbij op de schop en werd omgeturnd in het eeuwen trotserend, zo leek het, asfalt en beton.

Mensen lijken wel geschapen om de realiteit te negeren. Voor noodlot zijn er verzekeringen, voor het heil politici die ons boodschappen verkondigen die we graag willen horen, maar op zijn minst deel van het probleem zijn waar we voor staan. Demagogen gaan nog veel verder, wijzen de andere kant uit, veelal terug in de geschiedenis die nooit bestaan heeft, en maken de slachtoffers van onze wijze van bestaan tot daders, die ons bedreigen.

Al vele jaren geleden was het mij, als student op een Academie van Bouwkunst reeds duidelijk dat er andere ruimtelijke concepten ontwikkeld moesten worden met het oog op de toekomst. Modellen die de stand-land tegenstelling konden overbruggen, voorbij aan roofbouw op de natuur en megalomane stedenbouw. Een bandstad aan de oostkant van ons land reikend van Noord-Duitsland tot Wallonië, als vervanging van de tot de ondergang gedoemde Randstad ver gelegen onder de zeespiegel, was een mogelijkheid.
 

Stadt der Zukunft – Zukunft der Stadt



Het credo, hou jij ze arm dan hou ik ze dom geldt onverminderd. Arm houden via consumptie, wie had dat kunnen bedenken? Daarvoor hoeft slechts een aspect in oog gehouden te worden, de afvallende kruimels moeten wat dikker zijn en zoet smaken, dan wordt alles geslikt, zo dom zijn we. Zo reproduceren we de ellende generatie op generatie zonder dat er een steek verandert en de daaruit ontstane problemen schier onoplosbaar zijn gebleken. Leven houdt nu primair in alles mogelijke doen om onze zintuigen af te stompen en ze te vernietigen, dan wordt uitgesloten dat we zelfstandig waarnemen en het denken gestimuleerd wordt. De heersende orde, u weet wel met die elite aan de top, die het zo goed met ons voorheeft als we haar maar volgen aan de leiband van hun zelfbenoemde criticasters, vaart er wel bij. Ze streeft naar het fascistisch ideaal en het lijkt slechts een kwestie van tijd eer dat het verwezenlijkt is, de ondergang nabij.

Water, bron van leven, verachtelijk gebruikt, vervuilt, tot dode en giftige materie gemaakt en vervolgens tot kostbare handelswaar, zal ons, wezens die voor 90% bestaan uit water, een lesje leveren over wie uiteindelijk overwint, de kracht van de natuur. Lees het verhaal maar van Piggelmee, dat de kindertjes vroeger nog onder ogen kregen. De watersnoodramp was een voorproefje, gebrek aan water, nood aan water, was er niet. Zelfs in die barre omstandigheden, tijdens het Carnaval in 1953, heerste de ontkenning en de arrogantie, let wel van de slachtoffers. In die periode kwam de volksaard van de Bataaf letterlijk boven water. Dankbaarheid voor de hulpverleners was er nauwelijks. Griezelig als je doordenkt over die asociale geesteshouding, die de laatste jaren volop tot uitbarsting komt nu het slachtoffers van elders betreft.

Het is Gods wil en we zijn voorbestemd, zo valt die houding in een paar woorden te karakteriseren. We zijn superieur is daarbij de onderliggende gedachte. Vast staat: ‘Eens zullen we dit land met een zucht van verlichting aan de golven prijsgeven.’ Dit citaat valt te lezen in een brochure van Rutger Bregman die Jur Kuipers onder mijn aandacht bracht. Degenen die van zijn verslag geen kennis willen nemen en het negeren hebben voortaan hun mond te houden. Zij, die op de ingeslagen weg voortgaan alsof niets aan de hand is en daarbij politieke verantwoordelijkheid bezitten, horen als misdadig geboefte achter slot en grendel.

De brochure kunt u hier nalezen: De Correspondent.
 



Uitgelichte afbeelding: Justyna Kopania – bron

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Gepubliceerd door tibaert