Un pays à reconstruire…
La Syrie : les Vainqueurs et les Vaincus.
Nou eens eerlijk, hebt u ooit gehoord van een mijnwerker of havenarbeider, die na een arbeidzaam bestaan met veel gevaren, ging genieten van een welverdiende oude dag in zonnige streken met alles wat zijn hart begeerde binnen handbereik? Meestal konden deze mensen blij zijn als ze dan nog net het hoofd boven water konden houden met een precaire gezondheid in hun schamele behuizing, vooropgesteld dat ze niet allang dood en begraven waren.
Het land hoort ons volk toe, schreeuwt een volksverlakker al jaar en dag. Wie bezit grond en bodem, wie de opstallen? Hoe zou dat zo komen? Veel van het ontroerende onroerend goed is in buitenlandse handen, wie speculeert ermee, wie bepaalt de prijs? Staat ze in relatie tot de werkelijke kostprijs? Natuurlijk niet. Onroerend goed moet geld opleveren, vandaar dat er steeds schaarste dient te heersen. Via dit mechanisme wordt de bevolking gesegregeerd en niet naar wat ze presteert en bijdraagt aan het algemeen welzijn, maar afhankelijk van het prijskaartje dat om hun nek hangt.
Hoe zouden steden eruit zien als allen werkelijk konden wonen, lees leven, naar behoefte, op eigen kracht konden en mochten produceren i.p.v. consumeren? Toch niet als die treurnis van beton en glas, waar zelfs elke kleur ontbreekt en waar elke mogelijke zingevende activiteit uitgebannen is. Werkelijk niets mogen we zelf beslissen, slechts betalen moeten we voor een onderkomen dat afgezien van de grootte uitwisselbaar is met elk ander. Degenen die hierbij aan het langste eind trekken, niet toevallig degenen die ook over ons beslissen of laten beslissen, bepalen dat voor ons. Eens in de vier jaar mogen we ze aanwijzen via een stembriefje en dat heet democratie.
Een van hen meldt: “Gelukzoekers hebben géén last van de woningnood want ze krijgen onze woningen toegeschoven!” Wie is gebaat met dit bedrog?
Deze man, door volk gekozen, gaat nog vele stappen verder en met hem klaarblijkelijk zijn aanhang. 1700 mensen stemden in met z’n uitspraak. Denk je eens in dat zij moeten vluchten en mogen creperen. Echter in hun ogen dienen mensen die vluchten, bescherming zoeken, geen toekomst hebben, mede dankzij de bezits- en machtsverhoudingen in de wereld, waar ons land optimaal van profiteert, rechteloos te blijven. Ze hebben volgens hen geen recht op leven, mogen niet delen in de rijkdom, want dan heet het dat deze ten koste gaat van de behoeftigen hier. Zo pervers is nationalisme en fascisme. Ondertussen worden dagelijks mensen vermoord in onze naam en dankzij ons wapentuig. Ons, het volk van het zogenaamde Vrije Westen, waar ons bezit, maar niet heus, veilig gesteld moet worden.
Is bezit diefstal? Zeker in het geval als vermogen vergaard is door privatisering van wat ons allen toebehoort en/of dankzij het profijt gewonnen door arbeid van derden. De historisch gevormde symboliek voor deze vormen van roof, de adel, hebben we gehandhaafd middels het aan ons opgedrongen koningshuis.
Volksverlakkers wensen een dergelijk geschapen orde te beschermen en aan te schurken bij de machtigen der aarde als de ware verraders van het volk, hetzelfde volk dat geloof hecht aan hun propaganda, verpakt onder slogans als het land is van ons, het land teruggeven aan het volk. Nooit zullen ze aangeven op welke wijze en in welke vorm dat zal gebeuren, maar het verwijzen naar het verleden ontmaskert hun bedoelingen ogenblikkelijk. Het is de orde van hou jij ze arm dan hou ik ze dom. Wij zorgen voor de controle over alles en iedereen. De vrije markt moet en kan zich ontplooien. Orde en markt tezamen vormen de kern van het fascistische model dat ze nastreven.
Uitgelicht: Syrië – bron
