Josef Breitenbach: Oorlogswees Korea (1953)
Het produceren van rijkdom. Onder deze vlag begon het industrieel kapitaal zijn zegetocht op het Continent rechtstreeks uit Engeland geïmporteerd. Degenen die de rijkdom produceerden bleven arm met op de koop toe dat ze uitgezogen werden tot hun laatste druppel bloed. Zeg maar zoals later onder de nazi’s een geoliede machinerie ervoor zorgde dat enerzijds een oorlog voor grondstoffen gefinancierd kon worden en anderzijds “menselijk materiaal” tot op het bot, tot de dood erop volgde uitgebuit werd. Hoeveel miljoenen levens zijn er al sindsdien verwoest onder het motto vrijheid voor het vergaren van rijkdom en waartoe wordt deze aangewend? Tot verdere uitbuiting van mens en natuur. Is dat mechanisme nog te stoppen?
Valt van politieke zijde een oplossing te verwachten? Ik zou zo zeggen uiteraard niet, dat is inherent aan ons systeem van vertegenwoordigende democratie, in Nederland meer dan elders geflankeerd door de media. Laten we het voor het gemak het échec van de sociaal-democratie noemen. Dit werd overduidelijk tijdens de Paarse kabinetten Kok. Er lag toen een ongekende mogelijkheid, financieel en ideologisch om cultureel en sociaal een ommezwaai te maken. Wat gebeurde? Het tegendeel. Iedereen rijk, einde verhaal. Geld, graaien, privatiseren, het zijn de sleutelbegrippen waarom we absoluut niets uit de gevestigde politieke hoek te verwachten hebben. Tot overmaat van ramp werden we vervolgens opgescheept met een vrome oranjeklant, die vond dat we teveel afdroegen aan Brussel. Het paard werd letterlijk achter de wagen gespannen door de man die glorieuze koloniale tijden wilde doen herleven.
La silence des pauvres. Zij gingen niet stemmen totdat de fascisten hun intrede deden in het parlement. In een verpauperd buurtje in Dordrecht, dat ik in het verleden had leren kennen vanwege de stadsvernieuwing (ook zo’n wassen neus van de sociaal-democratie), waar mensen wonen die zich buiten de maatschappij voelen staan en ook zo behandeld worden, werd door velen voor het eerst gestemd. Ze hadden het gevoel dat ze een stem hadden gekregen dankzij Wilders, dat ze meetelden. Perfect weten fascisten steeds een aanhang te creëren en te mobiliseren, die juist hen wederom en zelfs op de eerste plaats tot slachtoffer maakt voor een zogenaamd hoger doel, hier: Nederland terug aan de Nederlanders. Welk Nederland, wiens Nederland en wie die Nederlanders dan wel zijn wordt er uiteraard niet bij verteld.
Werkelijk aan het woord komen, in onderstaande film, wel de mensen. Het zijn de nazaten van arbeiders die letterlijk hun leven gegeven hebben voor het vergaren van rijkdom en in goed vertrouwen gekozen hadden voor politici die het “algemeen belang” vertegenwoordigden en volledig vergaten waartoe een economie dient, namelijk om alle mensen van dienst te zijn. Hun opvolgers wensen er ook niet meer aan herinnerd te worden, zoals bij ons premier Kok, timmermanszoon nota bene.
Uiteindelijk hebben met name de sociaal-democraten verraad gepleegd aan het socialistisch ideaal samen te vatten onder de noemer gelijkheid en broederschap in vrijheid. Zei Den Uyl niet, ook de kleine man heeft recht op een autootje? Vanaf dat moment had de politieke kaste het socialisme voor dood verklaard, kunnen we achteraf stellen. Ook dat valt in de nu volgende documentaire te constateren, die gemaakt is 60 jaar na de beroemde film van Ivens en Storck, de Borinage.
Les Enfants du Borinage – Lettre à Henri Storck
Patric JEAN – 1999
(versie met Nederlandstalige ondertiteling)
Inmiddels gaat majesteit de boer op om kindertjes te leren hoe met geld om te gaan, feitelijk niet zoveel anders dan de praktijken die al in de 19e eeuw gebezigd werden door fabrikanten, pastoors en onderwijzers om arbeiders en kantoorklerken in het gareel te houden en hun kinderen het goede voorbeeld te geven. Aanpassen, niet leren nadenken, was steeds het devies. En dat weet Maximá.
-
GODALLEMACHTIG
-
BROOD EN BOEKEN
-
WIE DE KINDEREN HEEFT, HEEFT DE TOEKOMST, OOK IN ISRAËL
-
ZIJN AZIATEN DOM?
Uitgelichte foto: bron
