De Maas in Maastricht aan de vooravond van Kerstmis
Vandaag zou ze 110 geworden zijn, een vrouw die het dansen in het bloed zat. Ze kon het nog toen ze de negentig gepasseerd was. Als ik niet meer kan dansen ben ik liever dood zei ze me eens toen ze haar scheenbeen gebroken had, maar ze herstelde voorspoedig. Nam nooit medicijnen en at gezond. Meer dan muziek en een goed boek had ze niet nodig, buiten dat dansen dus. O ja, haar katten zou ik bijna vergeten.
De plekken uit haar jeugd en jonge jaren zijn voor een deel verdwenen, letterlijk verwoest zelfs zoals de Ingelse Hoof, het stadspark van Maastricht, opgeofferd aan asfalt en beton.
Het grote verdriet is haar niet bespaard gebleven, maar haar levenslust behield ze, mijn moeder.
Een hommage aan de persoon die voor mij het beeld van de vrouw gevormd heeft, herkenbaar in het nu volgende ballet.
Chroréographie: Angelin Preljocaj
Alice Renavand et Mathieu Ganio
Ballet et l’orchestre de l’Opéra national de Paris (2021)
Uitgelicht: foto Gonny
