Spaghetti

Hele slierten hingen als spaghetti omlaag, wuifden in de wind als op een melodie en toch keek iedereen er met afgrijzen naar. Onbekend maakt onbemind. Waar kwam het vandaan? Wat was het? Buitenaards meende er een. Confetti vond een ander. Kunst, opperde iemand. De meningen waren duidelijk verdeeld. Niemand vond afdoende verklaring voor de glazige substantie die notabene een eigen leven leek te leiden. Het kronkelde aan de uiteinden, alsof het de kop ophief. Zou het kunnen zien?, maar ogen zagen ze niet. Ook geen andere kenmerken van een gezicht.

Het was er zomaar, plotseling. Niemand had gezien hoe het er was gekomen, maar alles hing vol; de bomen, lantaarnpalen, uithangborden… Waar kon worden gehangen, hing het en kronkelde.

Stefan klom omhoog, trok een sliert naar beneden. De toeschouwers hielden de adem in. Wat als het kwaad kon? Het zou giftig kunnen zijn of als een slang reageren, bijten of spugen, al had het geen mond. Je wist nooit, denk maar aan science fiction films, wat daarin allemaal gebeurt… en vaak heel onverwacht, dus je weet nooit. “Voorzichtig!”, riep iemand, maar Stefan was alweer beneden met de spaghetti rond zijn arm gewikkeld.

Allen dromden om hem heen, want nieuwsgierig waren ze wel en als dat ding hem geen kwaad deed… 

“Vreemd spul. Hoe voelt het?”

“Raak het maar aan. Het doet niks.”

“Nee? Knelt het niet?”

“Nee hoor.”

Aarzelend, heel voorzichtig, even aanraken, terugtrekken tot zeker was dat het spul niets deed, toen wilden ze allemaal. Anderen klommen omhoog, trokken slierten naar zich toe, tot de bomen, lantaarnpalen, uithangborden…, bevrijd van confetti waren. Iedereen ermee jongleerde, grappen maakte, lachte. “Wat een raar spul.”

Opeens kwam het spul tot leven, kronkelde rond nekken, brak en wurgde. Het hele dorp werd uitgemoord.

De bedenker lachte achter zijn scherm. Het werkte. Hij zou zijn spaghetti robot verkopen aan de hoogste bieder. Hij had alles gefilmd. Iedereen kon zien dat het effectief was. Ideaal om een opstandige bevolking te controleren. Militaristische regimes zouden het maar wat graag in handen krijgen. Het hoefde niet in bomen te hangen. Je kon het loslaten op demonstranten, hooligans, misdadigers… De schrik van iedereen die niet in het gareel liep. Wurgspaghetti noemde hij zijn nieuwste vinding en het was maar een begin. Dit bewees dat kunstmatige intelligentie oneindig veel mogelijkheden bood. De wereldbevolking zou al ras in de pas lopen. Het tijdperk van dissidenten kwam tot een eind. Heel simpel; of je paste je aan, of je kreeg een sliert spaghetti op bezoek…