Het fluisterhuis

In de stille straat bevond zich een huis dat minder stil was dan de andere; het fluisterde. Je hoorde het pas als je ervoor stond, niet eerder. Daarom gaf het geen overlast. De buren vonden het best, want ook bij hen binnen was het huis niet te horen. Wel in het huis zelf. Daar was het gefluister luider, maar niet hinderlijk, al moest je eraan wennen.

Het was speciaal ontworpen voor mensen die niet tegen stilte kunnen, maar ze moesten elkaar natuurlijk wel kunnen verstaan en daarbij hinderde het fluisteren niet. Eigenlijk voldeed het aan alle eisen, zelfs de bouwvoorschriften, die extra streng waren uiteraard. Want gefluister, zeker doorlopend, veroorzaakt vibraties. Daarop was de constructie berekend.

Het huis was een nouveauté en trok daarom veel bekijks. Iedereen wilde het zien en vooral horen, zich een mening vormen. Zouden ze ook zulk een huis willen hebben? Om erin te wonen, wel te verstaan.

Dat viel tegen. De meesten vonden het raar, voelden zich onbehaaglijk bij dat voortdurende gefluister. Het huis zweeg namelijk nooit. Ook ’s nachts wanneer de bewoners sliepen, fluisterde het gewoon door. Nu went dat uiteindelijk wel, moet ik je zeggen, maar ik begrijp het onbehagen van wie er voor het eerst mee werd geconfronteerd. Het doet een beetje raar zo’n fluisterend huis, alsof je nooit alleen bent, nooit met rust wordt gelaten en dat was precies wat de bewoners wilden. Het huis was niet vreemd, wie er in woonden wel.

Dat begreep de architect, waarom hij andere ‘snoeshanen’ zocht. Voor hen ontwierp hij een huis dat geurde en eentje dat voortdurend boeren liet… De wereld is bezaaid met vreemde wensen en daar speelde de architect handig op in. Het fluisterhuis was een soort prototype zou je kunnen zeggen.

Hij inventariseerde de vreemdste wensen, bedacht hoe hij het kon realiseren en ontwierp het vervolgens. Goedkoop waren zijn projecten niet, maar je moet er wat voor over hebben als je iets bijzonders wilt.

Op een dag werd hij benaderd door een man die nogal schuchter deed. Hij had een hele vreemde wens. “Ik wil dat mijn huis…”, stotterde hij, maar dat laatste was niet te verstaan en daarom ging het natuurlijk. Hoe hij ook probeerde, telkens als hij de wens uitsprak daalde zijn stem tot onverstaanbaar gemompel. “Ik wil dat mijn huis prsommigetansut”, zoiets. De architect kon er niets van maken, hoe hij ook zijn best deed de man te verstaan.

“Schrijf het op”, stelde hij voor, maar ook dat lukte niet. De man beefde zo dat zijn hanenpoten onleesbaar waren. Zelfs een inderhaast erbij geroepen grafoloog kon het niet ontcijferen.

De opdrachtgever in spé zweette peentjes omdat hij het niet gezegd noch geschreven kon krijgen. Goede raad was duur, maar de architect wilde hem niet teleurstellen. Bovendien had hij het honorarium nodig. Hij was tweemaal gescheiden en zijn exen waren duur. “Probeer het te zingen.” Dat lukte ook niet, hoewel de man zeer toonvast bleek te zijn.

Ten einde raad herinnerde hij zich het fluisterhuis, zijn eerste geslaagde project. “En als je het in mijn oor fluistert?”

Ontsteld richtte hij zich op. “Dat kunt u niet menen. Dat is niet te realiseren. Dat kan niemand.” Hoe wanhopig de man keek valt niet te beschrijven.

“Echt niet?”, stamelde hij. “Al mijn hoop is op u gevestigd.”

“Dat kan wel zo zijn, maar wat u verlangt is onmogelijk.”

De man vertrok, volkomen gedesillusioneerd  en verhing zich aan de eerste de beste boom.

Toen ik de architect vroeg wat nu eigenlijk zijn wens was geweest, kwam hij niet verder dan: “prsommigetansut”, ook hij kreeg het niet uit zijn strot.

Niet veel later werd hij opgenomen in een psychiatrische inrichting waar hij doorlopend ‘prsommigetansut’ mompelde.

Het werd nooit opgehelderd, maar de architect ontwierp geen enkel huis meer nadien en stierf in armelijke omstandigheden, tot op het bot uitgekleed door beide exen die niet wilden geloven dat hij niet langer tot ontwerpen in staat was. Hij bleef maar malen: “prsommigetansut, prsommigetansut, prsommigetansut…” Niemand verstond hem nog, zelfs niet wanneer hij fluisterde.