JOACHIM WILBERS
“Waarvoor?”
“Om te schrijven.”
“En dan?”
“Ben ik er niet meer.”
“Waar ga je naartoe?” Toen ik het hem vertelde schrok hij zich rot. “Dat meen je niet…”, reageerde hij met open mond.
“Toch wel.”
“Waarom?”
“Omdat ik het zat ben.”
“Leven?”
“Nee.”
“Wat dan?”
“Ziek zijn, in bed liggen, me vervelen.”
“Ik ben er toch en je schrijft, je leest, kijkt tv, doet een spelletje…”
“Bezigheidstherapie.”
“Ik ook?”
“In zekere zin. Je zou niet op bezoek zijn gekomen als ik hier niet zou liggen.”
“Dat is waar. Je was nooit thuis.”
“Nooit is overdreven, maar ik snap wat je bedoelt, maar jij snapt niet wat ik bedoel.”
“Wat dan?”
“Dat ik er zelden was, zegt genoeg. Hier ben ik altijd.”
“Dat gaat niet anders.”
“Daarom.”
Hij zweeg beduusd om na een poos te hervatten: “Ja, maar dat je eruit stapt is wel rigoureus, vind je niet?”
“Voor jou, niet voor mij.”
“Hoezo?”
“Ik ben er niet meer. Hoe kan het voor mij dan rigoureus zijn?”
“Ik bedoel je besluit.”
“Ook niet. Ik heb er lang over nagedacht. Jaren om precies te zijn.”
“Je wist dit van te voren.”
“Zeker. Je krijgt geen arts zo ver je te doden als je het niet heel zeker weet.”
“Maar waarom? Waarom dacht je er al zolang over na. Je was toch gezond?”
“Omdat ik wist dat dit moment zou komen. Dat zou jij ook moeten weten, voor jezelf.”
“Daar denk ik niet over na.”
“Nu ook niet?”
“Ja, nu wel. Jij dwingt me ertoe.”
“En?”
“Niet prettig.”
“Het jaagt je angst aan.”
“Ja.”
“Daarom ontken je dat je ooit zult sterven.”
“Dat denk ik.”
“Het gebeurt toch.”
“Dat weet ik.”
“Maar je wilt er niet aan denken.”
“Nee.”
“Waarom kom je dan op bezoek?”
Hij keek me aan. “Ik wist niet…”
“Natuurlijk wist je. Je kent me lang genoeg.”
“Ja, dat is zo”, klonk het moedeloos. “Ik weet niet. Misschien wil ik mezelf confronteren.”
“Met de dood?”
“Zou toch kunnen.”
“Maakt dat het voor jou gemakkelijker, als ik eerst ga, als je ziet dat het niets om het lijf heeft?”
“Heeft het dat niet?”
“Welnee, je slaapt in.”
“Geen pijn?”
“Nee, juist niet. Je bent van alle pijn af. Het stoffelijke bestaat niet meer.”
Het was lange tijd stil, toen vroeg hij: “Mag ik met je mee?”
Uitgelichte afbeelding: bron
