Een moment van stilte

Evgeny Sedukhin – “Symphony of the sixth blast furnace” (1979)


 
Een bericht van een viertal jaar geleden. Het is afkomstig van een vrouw die me enorme schade heeft toegebracht en om dat te rechtvaardigen bedrog pleegde, smaad en laster over Tibaert verspreidde. Het meest afschuwelijke was wel dat ik aan een oorlogstrauma zou leiden. Een affront voor diegenen in mijn familie die bittere jaren hebben doorgebracht vanwege niet alleen die Tweede Wereldoorlog waarop ze doelde. Uiteraard ook voor al die mensen wier leven verwoest is door oorlog, welke dan ook.
 
Dijstelberge zou tot haar laatste snik vechten voor rechtvaardigheid. Een beter voorbeeld voor een laffe en leugenachtige vrouw, die al haar positieven op een rij heeft, heb ik nooit eerder meegemaakt.
 


 

 

KRAPUUL BESTAAT 10 JAAR, GEEN FEEST MAAR EEN MOMENT VAN STILTE

Ina Dijstelberge

10 jaar geleden begon Krapuul met microblogs om tegengas te geven tegen het opstomend rechts-nationalisme van Wilders’ PVV en daarmee gepaard gaande demonisering van niet autochtone Nederlanders in het algemeen en moslims in het bijzonder. Het rechts-nationalisme groeide en Krapuul groeide ook. Om niet geheel de donkere tunnel van het kwaad te worden opgeslokt verbreedde Krapuul in de loop der jaren de aandachtsgebieden, maar de lezers blijven vooral massaal langs komen als we weer een rechts-nationalist cq fascist cq racist aan de paal nagelen.

Naast het plebs, hebben nu ook de meer ‘ontwikkelde’ mensen een partij gekregen waar zij zich bij kunnen aansluiten. Aan het hoofd een narcistische borealist die met de grootste onzin het wij witte mensen zijn de beste mentaliteit weet te mobiliseren en de meest extremen aan zich weet te binden.
De gematigde witte racist weet zich inmiddels genoeg vertegenwoordigd bij de conventionele partijen. Zij hebben immers een deel van de retoriek van de rechts-nationalisten overgenomen.

Helaas moet ik constateren dat dit zwarte spook inmiddels flink is doorgedrongen in vele vezels van het maatschappelijk en politieke leven. Ik zou zelfs willen stellen dat de taal van dat waar we ooit van zeiden “nie wieder” inmiddels salonfähig, zeg maar het nieuwe politiek correcte, is geworden.

Een trieste werkelijkheid…

Deze werkelijkheid heeft mij inmiddels redelijk verstomd en ik trek mij meer en meer terug in de natuur. Om eerlijk te zijn ben ik het strijden moe.
Krapuul blijft vechten dankzij de niet aflatende inzet dag in dag uit, 7 dagen per week van Arnold J. van der Kluft en Pyt van der Galiën en natuurlijk de schrijvers die hun bijdragen blijven leveren. Mijn respect gaat naar deze strijdmakkers.

Voorwaarts!

Op naar het volgende lustrum.

 

 


 
Geel, de kleur van haat, die het hier genoemde trio in ruime mate heeft verspreid. Gedrieën waren ze ook tipgevers voor Jo Horn, die hun er zeer erkentelijk voor was en is.
 
 

Mozart – Die Zauberflöte – fragment 2e acte – Salzburg 2018

 

Uitgelicht: bron

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.