De klassentegenstelling drukt zich het duidelijkst uit in de openbare ruimte, daar spelen ook de dagelijkse conflicten zich af, met als domein de straat, de straat als synoniem voor alles dat verdacht is, niet deugt of waar men bang voor is. Tot straat- en pleinvrees toe. Het territorium voor de zogenaamde straatjeugd. De ordehandhaving stond en staat aan de andere kant, die van de bevreesde burger.
In mijn geboortestad was er zelfs een zone waar de politie niet dorst te komen, de Stokstraat. Een Christiania avant la lettre. De straatjeugd heeft inmiddels plaats gemaakt voor de droomwens van elke burger, de auto. Op straat en toch in de eigen fauteuil, kan het beter? Zo snijdt het mes aan vele kanten, verlost van het plebs en alles onder controle en bijna a.h.w. thuis.
De natuur van het beestje verandert niet zo een, twee, drie. Typisch mannelijk? Ze zoekt een uitlaatklep, zeker op het ontheemde platteland. Gevonden en geregeld, want er valt geld te verdienen, en dan komen vele zaken samen. Gevolg geweld. De volgende stap is een Orwelliaanse.
Geen gedonder, alles controleren, 24 uur op 24 uur. Waar hebben we anders camera’s voor en tasers? De Britse maatschappij, de klassenmaatschappij bij uitstek, gaat ons voor.
Lees eens dit stukje: Surveiller et punir au pays de Kubrick et d’Orwell.
Zo valt alles samen. Je zou het “Van woonschool tot Big Brother” kunnen noemen. De Britse cultuur in optima forma. En het gebruik van geweld waar het kennelijk thuishoort, bij de staat. Daar kan geen misverstand over bestaan ook niet over wie wint.
Duidelijker: de burger, de bourgeois, maakt zijn handen niet vuil, daar heeft hij anderen voor. Voor alles. Het plebs heeft alleen maar zijn handen en voeten. En zijn arbeidskracht. Dat is het verschil. Niet onbelangrijk de een kan overleven zonder de ander, die andere niet. Hij of zij zal creperen.
Opvoeden wordt geroepen. Opvoeden waartoe?
Uitgelichte foto: bron
