Wie werkt eigenlijk? Omhooggevallen lieden die beloond worden omdat ze een systeem in stand houden? Welke prestatie leveren ze daarvoor? Zeker geen fysieke inspanning, die is voor de klusjesman, liefst zwart betaald. Voor het overige zijn er machines, pech gehad als ze stuk gaan.
Laten we eens eerlijk zijn. Wie levert in dit land nog werkelijk productieve arbeid? Het eerste wat mij te binnen schiet zijn vrouwen in het huishouden. Verder, een timmerman, een van de mooiste beroepen. Van een heel ander kaliber dan bankemployé op een muffig kantoor. Hovenier, schaapherder, edelsmid, prachtige beroepen. De meeste vakkennis is om zeep geholpen door mechanisatie en automatisering. In de bouw, op het land, ook in de industrie. En wie blijven op hun stoel plakken? De regelneven, de z.g. hoog opgeleiden. Zij pleiten voor een moderne vorm van bedeling en hebben het over belazeren.
Laten we beginnen het werk eens eerlijk verdelen en een echt vak te leren…
Tubes tandpasta vullen? Met machines neem ik aan. Echt lopende band werk. Leerzaam of afstompend? Dat is afhankelijk van persoonlijke kwaliteiten. Helaas zijn er nog veel geestelijk gehandicapten die hiervoor misbruikt kunnen worden. Sommige noemen dat zich nuttig maken voor de maatschappij. Lijkt al bij al verdacht veel op werk in de bajes.
Geestdodend werk. Tijdrovend werk, in de bajes al van een fout gehalte. Is onze maatschappij verworden tot een open gevangenis? Een verkapte vorm van dwangarbeid dus.
Uiteindelijk gaat het over de arbeidsmarkt, de markt waar de arbeider, geschoold of niet, zijn arbeidskracht verkoopt. Een oude wijsheid, zijn we die vergeten? De werk’gever’ bepaalt, niet de werk’nemer’ wat er gebeurd. Met dank aan het IJzeren Gordijn en communistisch gevaar is er na de oorlog een Soziale Marktwirtschaft opgebouwd, waarvan het fundament door de nazi’s was gelegd, uitmondend in het Wirtschaftswunder om een bepaalde terminologie aan te houden. een ontwikkeling uitmondend in Duitsland in Harz IV, ontwikkeld onder de sociaal-democraat Schröder. De afbouw van de Sozialstaat. De Nederlandse parallellen na de oorlog zijn begonnen met de ‘geleide loonpolitiek’ en de ouderdomsvoorziening. Het vlagschip voor ons allen werd de EGKS, EEG, later EU. Ook wij bouwen inmiddels af. Te duur?
Wie hebben de sociale voorzieningen gefinancierd? Zijn zij het die de arbeidsmarkt reguleren? Nee dus. Wel mogen ze toetreden tot de arbeidsreserve in tijden van economische neergang, buiten hun schuld. Noodzakelijk? Dan is er chronisch iets fout met ons economisch stelsel. Opgeleid wordt vooralsnog tot die toch wel imaginaire arbeidsmarkt. Immers, waar vandaag de dag nog veel belangstelling voor is, kan morgen zo maar verdwenen zijn. In een pennenstreek kan een opleiding en vakbekwaamheid zomaar nutteloos worden, zeker als bron van inkomsten. Omscholen, waartoe?
Voeg daarbij de privatisering / liberalisering van overheidsdiensten, het moest allemaal goedkoper worden onder het credo van het spel van vrije maatschappelijke krachten, en het plaatje is rond. Massale afstoting van werkgelegenheid. De loonkostenfactor tot een minimum reducerend. En wie vult de gaatjes? Wie wordt verantwoordelijk gesteld, de veroorzaker of het slachtoffer?
Zoveel is zeker, solidariteit is afgeschaft. Zelfs minimale notie ontbreekt over hand en voetwerk. Er valt zelfs te concluderen dat voor velen tegenwoordig het een vorm van geestelijke terreur is. Voor fijnbesnaarde lieden met een groot denkvermogen een gruwel. Let wel, echte lichamelijke arbeid vereist inzicht en kennis. Verrijkt ze ook, echte intelligentie verworven door hard labeur. Veel meer dan slimme meiden met een zeilboot ooit zullen verwerven. Weten haar supporters veel, die hebben genoeg aan een idool, ondertussen profiterend van het werk van anderen.
Uitgelichte foto: bron
Ingevoegde foto”s – Vijftiger jaren Maastricht (Sphinx aardewerkindustrie)
