Je weet, dit duurt maar even, daarvoor zijn de tegenkrachten te sterk, hebben een nietsontziende agenda, maar wat is dit mooi. Een droom beleden door miljoenen mensen komt uit. Eindelijk lucht om vrij te ademen. Het mooiste en veruit het belangrijkste geweldloos bovendien.
Welbeschouwd is die Egyptische bevrijding de volkomen tegenhanger van de Nederlandse. We werden bevrijd, een deel van het land in 1944, later de rest. Door inschattingsfouten of ware blunders moesten de mensen in het noordelijk deel ook nog een hongerwinter zien te overleven. Voor het eerst tijdens de bezettingsjaren kwam het vooral de stadsbevolking op enorme ontberingen te staan.
Afgezien van de deportaties van de Joden, waarbij in het algemeen door de overige bevolking terecht werd weggekeken, was het allemaal wel best meegevallen tot zelfs in 1944 toe. We maakten deel uit van het Germaanse Herrenvolk en dat was te merken. Pardon, terecht werd weggekeken? Och, zo denkt de hedendaagse Herrenmensch erover, valt openlijk of in bedekte termen overal terug te lezen. De perfecte incarnatie van dit type mens zien we terug in het figuur Wilders, verkleed als filosemiet.
Het verleden, het collaborerende en fascistische verleden, wordt ausradiert en ervoor in de plaats komt een verkrachting van de geschiedenis waarmee een vrijplaats gecreëerd wordt voor een hedendaagse variant van fascisme vermomd als islamofobie.
Wat viel en valt te herdenken en wat te vieren? Nee, te vieren viel er voor mijzelf en mijn familie bitter weinig. Tot de dag van vandaag ervaar ik de gevolgen van die rampjaren. Kun je er iets over kwijt? Nogmaals nee.
Het is bitter als verwijzingen, die voor een goed verstaander ondubbelzinnig zijn, misbruikt en in hun tegendeel verkeerd worden. Zo heb ik het persoonlijk ervaren tijdens mijn geschrijf in het NRC-forum en zo zien we het in groot terug bij non-valeurs als Wilders en Bosma.
Ja, wat valt te herdenken, wat te vieren? En hoe?
M.b.t. de Dodenherdenking en het Bevrijdingsfeest vroeg zich ook de NRC af wat de zin van deze dagen waren, o.a. bij monde van Rosanne Hertzberger.
Als reactie op 4 mei: niet meer de dag van herdenken, maar van bédenken…:
Een oorlog als experiment tot het massaal slachten van mensen. Van de gaskamers tot de atoombommen. Dat gaat elk begrip te boven.
Wat kan ik er zelf van zeggen? De weerzin die mijn ouders voelden bij de dodenherdenking. De emoties die de laatste jaren steeds sterker opspelen. De walging die ik voel bij het lezen van bepaalde stukken. Aan die ontboezemingen heeft niemand wat, die zijn te persoonlijk.
En toch, je steeds maar weer die vraag stellen waardoor het komt dat mensen zo kortzichtig zijn, zo snel vergeten, geen inspanning willen doen iets te begrijpen. Zo snel klaar staan de wereld in twee kampen te verdelen, vol vooroordelen zijn. Troosten ze zich de moeite zich te verdiepen in de ander? Doen we dat zelf wel?
Ik laat het hierbij. Ook met moraliseren schieten we weinig op en is niet elk woord al teveel vanwege diegenen die niet zelf kunnen getuigen over de verschrikkingen?
En op: Schaf dat bevrijdingsfeest af…
5 mei. de geboortedag van mijn grootmoeder, Duitse van origine. Mooi familiefeest elk jaar. Dat is voor mij de betekenis van die dag. De hele familie samen heb ik nooit meegemaakt, ze was over de wereld uitgezworven, maar er was het gevoel steeds, als ik er nu aan terugdenk, van een gemeenschappelijke geschiedenis. En toch werd er nauwelijks expliciet over gesproken. Men wist het van elkaar. Dat is de band.
Heeft een dergelijke band ooit bestaan op nationaal niveau? Er waren minstens evenveel daders, smeerlappen, verraders, en ander tuig als mensen die de rug hadden weten recht te houden. Kun je dan nog samen feest vieren?
En nog wat. Kun je samen door één deur met een verrader? Is het zelfs mogelijk? Verraders en ander gespuis die het moeten hebben van stiekem en anoniem? Andersom gevraagd. Zijn dit soort mensen wel vrij, moeten ze niet alsnog bevrijd worden van vooroordelen om te voorkomen dat er een onwelriekend klimaat ontstaat waardoor haat en geweld weer zegevieren? Uit eigen beweging kunnen ze het niet, dat is duidelijk zat.
Een andere gedachte. Waarvan zijn we bevrijd en ten behoeve van wat en ten koste van wie? Bevrijd ons van onze bevrijders…? Als dat zou kunnen. Kost ons wel veel privileges. Hebben we dat er voor over?
Of heeft Nazi-Duitsland de oorlog alsnog gewonnen?
Een compilatie van de gevoerde discussies staat op een BIJLAGE.
Ze spreekt voor zich.
Terug in het heden, richting Egypte, waar het volk een dictatuur ten val bracht die in dienst stond van buitenlandse machten.
Ons werd indertijd de vrijheid geschonken en dat niet geheel belangeloos.
Nogmaals, de Egyptenaren hebben zichzelf bevrijd, wij niet. Dat is de essentie.
Zie:
Subtitled Video of Wael Ghonim’s Emotional TV Interview
By ROBERT MACKEY
Ook mooi de volgende foto’s: Young Egyptians Spread Their Message.
Uitgelicht: bron – Cartoon: Chab (Charlie Hebdo)
Foto: familiekiekje aan de vooravond van de oorlog, op de voorgrond broertje Louis en rechts neef Louis
