Kishin Shinoyama – The Birth, 1968
Dollemina en Baas in eigen buik nu als feminisme #3.0? Als serieus te nemen politieke beweging? Het ziet ernaar uit. De tijd van de Rooie Vrouwen in de PvdA ligt ver achter ons, de jongere generaties hebben er zelfs geen weet meer van. Een brug tussen toen en nu kunnen vrouwen slaan die zelf die jaren toen alles mogelijk leek hebben meegemaakt.
Slechts een kleine minderheid onder hen was politiek actief, de meesten profiteerden van de verworvenheden. Het patriarchaat stond ze veel toe, daartoe was de pil ontwikkeld. Kindertjes in grote getale waren niet meer gewenst, de industriële maatschappij was een volledig andere geworden en leverde daartoe de gewenste producten passend bij die ontstane consumptiemaatschappij. Het tweede autootje voor elk huishouden werd praktisch gezien meteen met de pil meegeleverd volgens het model individualisatie, de grondwet voor een steeds verder uitdijende markt aan min of meer overbodige goederen, vandaar dat de consumptiemaatschappij ook beter de wegwerpmaatschappij zou kunnen heten.
Het waren mooie tijden, die zestiger en zeventiger jaren voor hedonisten. Degenen die werkelijk verandering nastreefden, weg van dat alles verslindende kapitalistische model, stonden alras in de kou, maar de rest vierde feest. De lusten werden uitgeleefd, geen quatsch over libido en testosteron. Een parttime baantje voor vrouwlief werd een noodzaak, ergens moest toch die hypotheek, moesten die autootjes, die vakanties van betaald worden. En geld viel er te verdienen en juist dat werd gezien als de emancipatie van de vrouw. Vele vrouwen ontdekten hun ware aard en het mannetje kon op de schroothoop. Legio aspecten zitten hier aan vast, ik weet het, maar mij interesseren nu even de gevolgen.
De economie gaat het niet meer voor de wind, veel werkeloosheid en de loonspiraal gaat neerwaarts. Vrouwen op Twitter hebben de koppen bij elkaar gestoken omdat een van hen pardoes het basisinkomen ontdekte. Als we maar geld hebben is er niets aan de hand, zal gedacht worden. Wat er tot nog toe fout is gegaan ligt aan de man wordt hardop gezegd. Ze voelen zich lichtelijk verstoten en willen graag terugslaan onder de kreet gelijke toegankelijkheid, wat dat dan ook moge wezen. Eerlijk gezegd denk ik dan aan toegankelijkheid voor gehandicapten, maar goed. Ze hebben een politieke partij opgericht, met de originele naam Vrouwen Partij. Een van de drijvende krachten achter deze formatie heb ik leren kennen. Ze vertrouwde me toe dat ze een ministerschap op de post Volksgezondheid wel zag zitten. Aan haar ambitie hoeven we dus niet te twijfelen.
Ongetwijfeld ben ik voor haar een grote inspirator gebleken. Thema’s die ik aanroer worden door haar opgepikt. Vandaag was het Finse onderwijsmodel aan de orde, een onderwerp waarover ik het enkele maanden geleden had n.a.v. een artikel in Trouw en gesprekken daarover met een leerkracht in het basisonderwijs. Zelfs mijn muzikale en literaire interesses volgt ze op de voet, weet ik. Vermoedelijk doet ze het omdat ze weet heeft van mijn kennis over het fascisme en mijn belangstelling voor de vrouwenbeweging en feministische stromingen. Ze eigent zich a.h.w. de stof indirect toe.
Mijn werkwijze is een andere. Ik hou van het debat, immers niets staat vast, en toon zelfs graag tegengeluiden. Dat begrijpt ze niet, ook haar zusters in de strijd voor vrouwenmacht niet. Bij de Vrouwen Partij bleek ik preventief geblokt op Twitter, het tonen op een weblog van een zes jaar oud stuk n.a.v. een recente discussie in De Balie, mocht van een medestandster niet. Op een snelle analyse van dat stuk werd niet inhoudelijk gereageerd wat zeer te betreuren is, wel werd het geplaatst op het weblog van Eveline van Donkelaar.
U vermoedde het al, dat is de dame die als minister wel even de zaken gaat regelen. Zoals de kaarten nu liggen ben ik verplicht haar actief te gaan volgen. Immers, ze is tot publieke persoon geworden met grote politieke ambities. We dienen kennis te nemen van haar werkwijze en uitspraken. En, veel belangrijker, ik wil haar blijven inspireren, stof aanreiken zodat ze zich nog meer in het zonnetje kan zetten. Wie weet vallen er voor mij nog een paar kruimels af als ze eenmaal haar doel bereikt heeft, hopelijk ook als ze nadien met de zuiderzon vertrokken is naar Spanje, haar thuisbasis. Daar ook heeft ze haar bibliotheek, welke ze hier tot haar grote verdriet moet missen.
Uitgelichte foto: Kishin Shinoyama – bron
