Zijn er goede en foute generaties? Een goede, die zorgt voor voorspoed, sociale rechtvaardigheid en zorg voor natuur en cultuur? Een foute, die ons opzadelt met crises, verwoesting, fascisme? Als je de afgelopen eeuw zo bekijkt heeft er het veel van weg.
Konden de mensen er wat aan doen? Begrepen ze wat er gaande was? Een keuterboertje op de Drentse hei koloniseerde toch niet in Indië, werkelozen en regelrecht creperende mensen in Duitsland vroegen toch niet om een florerende oorlogsindustrie? De invoering van het product auto hebben wij daarom gevraagd, om maar niet te spreken over atoombommen en kerncentrales?
Het enige dat mensen kunnen doen is de handen ineenslaan, van elkaar leren en hoe het tij ook keert solidair te blijven. Het is de grote les geweest voor diegenen die bewust de zeventiger jaren hebben meegemaakt en niet aan de kant bleven staan en niet aan een carrière dachten.
Het probleem is steeds, hoe krijg je mensen in beweging, hoe neem je wantrouwen weg? Hoe leer je te leven zonder vooroordelen, dat zou je je steeds moeten afvragen. Het gaat niet in een handomdraai, want welbeschouwd zijn we geïndoctrineerd tot en met. Als je dit niet onderkent is uiteindelijk alle inspanning vergeefs. Dan besef je niet dat van wat je ook onderneemt het grotendeels tot mislukken gedoemd is, dan word je snel na tegenslag apathisch. De machtigen der aarde beseffen dat. Die maken er met graagte gebruik van. Durf te leven, zou ik zeggen, beschouw de portemonnee als een noodzakelijk kwaad en bestrijd de fascist in jezelf, zowel onderdrukker als slaaf. Bestrijd domheid, het grootste gif voor ons allen.
Gisteren viel op het onvolprezen Arte de documentaire “Tous au Larzac” te zien. Ze wordt morgenochtend herhaald. Misschien dat al die praatjesmakers op Twitter ook eens willen kijken. Jongeren om er wat van op te steken, ouderen om eens te overdenken wat ze nagelaten hebben. Het unieke aan deze strijd tegen onteigening en verdrijving schuilt in het samenkomen van de boeren en revolterende studenten. Wat eruit voortkwam valt heel goed in deze documentaire te zien, ook de vruchten die we er vandaag de dag met zijn allen van plukken.
Ook het verschil tussen legitiem en legaal, want ook dat schijnt vergeten te zijn. Bekrompen burgerluitjes willen slechts hun rust en herinneringen ophalen aan die dolle jaren 60 en 70 met de heldendaden van een Veronicaboot en nog wat nonsens. Zich ergens voor inzetten deden ze toen niet en nu niet. Dat ruik je, dat proef je, je leest het. Ze sieren zich met etiketten, de een nog opmerkelijker dan de ander, christen-anarchist, eco-feminist of kortweg anti-fascist. De praktijk kennen ze niet en, ik durf mijn hoofd er onderhand onder te verwedden, wat ecologie en fascisme inhouden beseffen ze niet. Ze dichten zichzelf van alles toe, daar zijn mensen als dezen bijzonder goed in bedreven. Ze willen o zo graag schitteren en bemind worden door de schapen die van niets weet hebben. Het wordt hoog tijd dat ze ter verantwoording worden geroepen voor hun illegitieme èn illegale praktijken.
Legitiem en legaal, leer dat begrippenpaar goed kennen. vooral in de virtuele wereld zal het een steeds grotere rol gaan spelen. Het misbruik maken van het copyright heb ik inmiddels al diverse malen mogen ervaren, steeds in een andere gedaante. Denk eraan, mensen met een autoritaire instelling vrezen niets erger dan openbaarheid. Ook dat valt in die documentaire goed te zien.
Terugkomend op die afgelopen eeuw. Beluister eens dit radioprogramma:
“Und koste es das Leben! Die Welt als Projekt”.
Als toelichting valt te lezen:
“Peter Kurzeck hat es nicht geschafft. Der Schriftsteller hatte sich vorgenommen, die letzten zwanzig Jahre des Zwanzigsten Jahrhunderts zu erzählen. In seiner Art: ausführlich, genau und Schritt für Schritt. Er ist damit nicht zu Ende gekommen. Sein Werk bleibt unvollendet. Aber wir ahnen, dass er der deutsche Marcel Proust geworden wäre. Dessen Monumentalwerk “Auf der Suche nach der verlorenen Zeit” ist gerade neu ins Deutsche übersetzt und zum ersten Mal als Hörbuch eingesprochen worden. Beides Aufgaben für Jahre. Ähnlich groß wie manche Entwürfe in der Architektur, in der Kunst, in der Musik. Monumentale Aufgaben, die sich Einzelne vornehmen, die die Welt neu fassen wollen. Ähnliche Ansätze haben auch manche Ausnahmegestalten in der Wissenschaft und der Wirtschaft. Sie wollen das ganze große Rad drehen, sich und die Welt neu erfinden?”
Uitgelicht: bron
