Het slaat in als een bom. Anja Meulenbelt verlaat de SP. So what ben je geneigd te zeggen. De SP, de partij van iedereen rijk met een ondertoon van eigen volk eerst. Meulenbelt hoorde je er niet over. Steun aan het Ierse nee tegen de EU, georganiseerd door een multimiljonair, Anja zweeg. Over energievraagstukken, over gastarbeiders, kortom over kapitalisme, nooit mengde Anja zich werkelijk in het debat.
Of zijn me dergelijke confrontaties ontgaan?
Meulenbelt was, als zovelen, mee gezwommen op de heersende linkse stromingen en dacht moreel superieur te zijn. Voor historisch besef moet je niet bij haar en haar soortgenoten zijn. Zij hebben het altijd al geweten en staan in hun eigen overtuiging aan de goede kant. Ze beseffen niet dat hen weinig scheidt van de door hen vervloekte tegenstanders, slechts de etiketten zijn andere.
Ook haar vroegere partner Riethof is uit hetzelfde hout gesneden. Wat die man durft te beweren over zaken die makkelijk voor mij na te trekken zijn is beneden alle niveau. Hij liegt alsof het gedrukt staat heb ik moeten ervaren. Mensen als Meulenbelt en Riethof voelen zich als in een vis in het water bij gelijkgezinden, mensen die hen bewonderen, maar o wee als ze hun referentiekader moeten verlaten. Dan geven ze niet thuis, dan weigeren ze elke discussie, gaan ze niet in op simpele vragen.
U begrijpt, hier ligt mijn ergernis over mijn generatiegenoten, ze verstonden de tekenen des tijds uit eigen profijt. Voor het overige? Leegte. Hen reken ik het moreel failliet van links ’68 aan. Ondertussen blijven ze zich wentelen in hun gewaande morele superioriteit en vermeend historisch gelijk.
Ter illustratie een verhelderende betoog van een streekgenoot van mij. Een inkijkje in het journalistieke bedrijf, vroeger… Het bericht is afkomstig uit De Standaard. Hopelijk maakt de auteur geen bezwaar tegen integrale overname.
Gepost op zaterdag 30 januari 2010 om 15:08
door André Mommen
Onlangs overleed de grote journaliste Bibeb. Zij was stokoud geworden. Zichzelf overleefd, heet dat. Ze was ooit een begrip. Omdat ze in het weekblad Vrij Nederland het zogenaamde “diepte-interview” beoefende. Wilde je in die tijd in Nederland iets betekenen, dan moest je eerst bij Bibeb zijn geweest om je door haar in je ziel te laten knijpen.
Bibeb heeft ooit, toen ik pas in Nederland was, van op afstand nog een rol in mijn leven gespeeld. Het moet eind 1971 zijn geweest dat ik een advertentie zag waarin het veertiendaagse magazine Jeugdwerk Nu een journalist vroeg. Op mijn sollicitatiebrief volgde de mededeling dat men een geschiktere persoon had gevonden, maar dat ik, gezien mijn vermeende kwaliteiten, als vaste medewerker welkom was. Ene Anja Meulenbelt had inmiddels de baan gekregen. Zij heette erg deskundig in de leefwereld van opstandige jonge vrouwen en meisjes te zijn. Intussen rolde ik wel in het journalistieke bedrijf. Conflicten in het jeugd- en jongerenwerk overal. Dus viel hier heel wat in Jeugdwerk Nu over te schrijven en te interviewen.
Wie voor zo een interview werd uitgezonden, die kreeg steevast de raad “dieper dan Bibeb” te graven. Tot op het bot. Dieper dan het topje van de ijsberg. De interviews van Bibeb in Vrij Nederland bestuderen was dus de boodschap. De fijne kneepjes in de vingers krijgen lukte me steeds beter. Alleen miste ik soms de broodnodige zelfverzekerdheid. Want er was de angst om na afloop met lege handen buiten te staan. Dan kon je ook fluiten naar het honorarium. Maar al doende leerde ik mij uit de slag te trekken. Een geïnterviewde kon ik desnoods wat in de mond leggen: “Je zou ook zeggen dat….” Waarna wel een diagnose volgde met de passende remedie: opruimen die rotzooi hier!
Op een goede dag haalde ik het laatste nummer van Jeugdwerk Nu uit de wikkel. Mijn blik viel meteen op de omslagfoto. Daar prijkte zowaar Rosa Luxemburg. Wat deed die hier? Het middenkatern ging ogenschijnlijk over haar. Maar dan niet echt. Daar stond een lang verhaal geschreven door ene Huib Riethof, van wie ik wist dat hij voor de Pacifistische Socialistische Partij (PSP) in de Amsterdamse gemeenteraad zat en aan een internationaal historisch instituut werkte, maar ook dat hij beslist geen medewerker van Jeugdwerk Nu was. Het artikel bleek een regelrechte aanval op mijn waandenkbeelden te zijn. Ik bleek een nieuwe Lenin te zijn die de naar autonomie en authenticiteit snakkende jongerenwerkers onder een ijzeren discipline wilde brengen en daarbij de opstandige jeugd in een keurslijf wilde proppen. Om ze beter te kunnen overleveren aan…
Een telefoontje van de hoofdredacteur volgde. Leuk he! Practical joke! Ik mocht in het volgende nummer een even lange reactie plaatsen. Met een foto van mezelf erbij. De fotograaf stond al te popelen. Ik haastte me daarom naar de leeszaal van het internationaal historisch instituut. Want daar stonden de verzamelde werken van Lenin op de plank om als achtergrond bij mijn foto te dienen. Al snel vernam ik ook dat de bewuste Riethof toevallig de levenspartner van Anja Meulenbelt was. En dat zij … Vreemd, maar ik had in de redactievergaderingen voordien nooit één onvertogen woord met haar gewisseld. Haar blik ontvluchtte toen steevast de mijne. Ze mocht me dus niet, maar wat dan noch?
Meulenbelt verdween gelukkig weer uit mijn blikveld. Want andere bladen zaten op haar groot schrijftalent te wachten. Haar succesboek “De schaamte voorbij” heb ik later niet eens gelezen. Ik weet alleen dat ze hierin van Riethof gehakt heeft gemaakt. Die laatste schijnt daarna, om aan dat scabreuze boek te ontsnappen, in Brussel een baan te hebben gevonden. En Bibeb? Haar ster zou nog enige tijd blijven schitteren. Toen de geïnterviewden de interviewtekst graag eerst wilden goedkeuren, ging ook Bibeb voor de bijl. Ze bleek immers geen bandopnames te maken van haar interviews. Kortom, ze deed het vooral met veel fantasie. Het “diepte-interview” stierf al gauw een stille dood toen het daarna werd ontmaskerd als een vorm om gemakkelijk aan veel kopij te komen. En Jeugdwerk Nu? Dat hield er na verloop van tijd gewoon mee op toen de subsidiekraan werd dichtgedraaid. Meulenbelt schijnt zich veel later, toen ook haar ster was getaand, ooit op aandringen van Huub Oosterhuis tot het katholieke geloof te hebben bekeerd en nu de Palestijnen een warm hart toe te dragen. Ze zit voor de Socialistische Partij (SP) in de Senaat, een functie die ze met de waardigheid van een Rosa Luxemburg uitoefent. O tempora, o mores!
Afbeeldingen: Vladimir Muhin – bron
