Een schertsfiguur

Andrei Tarkovski: The Mirror (Zerkalo) (1975)

Denken dat de wereld aan je voeten ligt, dat je je alles kunt permitteren omdat je veronderstelt de waarheid in pacht te hebben. Versieren is het toverwoord. Liegen en bedriegen de middelen, in de politiek, in het zakenleven en in het persoonlijke leven. Meestal, zelfs vaak trekken figuren die menen op deze wijze hun leven inhoud te moeten verlenen aan het langste eind, terwijl ze niemand wat te bieden hebben. Niemand.

Slechts zelden durft het iemand aan openhartig, zonder zichzelf te ontzien, derden een blik achter de schermen te geven. Dan pas wordt het helder wie aan het langste end trekt: de bedrieger, de oplichter, de non-valeur. Steeds weer ontspringen ze de dans, want ze zijn zo aardig, zie al die vulgaire poppetjes die politiek de dienst uitmaken met hun ingebeelde charme en medeleven met ’t volk. Ook Riethof, een schertsfiguur. Van een slecht geweten heeft hij beslist geen last. Vandaar deze video en dit weblog.