Je moet aan je gezondheid denken. Je hebt maar een leven. Die wijze raad zal ik maar opvolgen, afgeschoten worden is wel het laatste wat ik wil. U ziet, de therapie van Jacqueline Wouters is een drastische. Gisteren werd me duidelijk dat ze samen met Eveline ten Donkelaar een behandelingsplan voor me in gedachte heeft. Of het dit is onttrekt zich aan mijn waarneming. Ik wil het niet weten ook. Wel vind ik het nu het gepaste moment de naam van @gavimensch prijs te geven. Ze is net dat tikje teveel met mijn persoon in de weer i.p.v. met wat ik politiek te melden heb. Dat bevalt me beslist niet. Als het dan op de persoon gemunt moet dan met naam en toenaam.
Eveline heeft de euvele moed gemeen spel te spelen met wat ik belief te noemen schorem, kennelijk haar interpretatie van een anti-fascistische strijd. Eigenlijk had mij haar Twitternaam al eerder te denken moeten geven. Op zijn minst is haar ontgaan waar dat mensch gedoe van stamt en dat pleit bepaald niet voor haar.
Iemand die kennis heeft van dit weblog en welgemoed in zee gaat met iemand, laat ik het voorzichtig zeggen, ze niet allemaal op een rij heeft, is bedenkelijk en in dit geval bewust kwaadaardig bezig. Daar kun je niet omheen. Die Twitter wereld is een hoogst enge wereld vol met personen die nodig iets aan hun ego willen doen. Ook Eveline reken ik inmiddels tot die groep. De botheid waarmee ze mij blokte tijdens een DM sessie, de leugenachtige draai die ze wist te geven in haar stukje over Leers, dat ze inmiddels op allerlei manieren aandikt, de achterlijke censuur op haar blogje, een telefoontje met een schreeuwende Eveline aan de lijn, die uiteindelijk slechts LUL wist te roepen, is me echt teveel geworden. Maar ik vind wel dat de buitenwacht dit dient te weten. Achter schone schijn gaat veel lelijks verborgen en ik wens niet door iemand als Eveline als grof vuil behandeld te worden.
Het breekpunt voor mij is dat ze op geen enkele wijze iets van zich heeft laten horen over de smurrie richting mijn vrouw en zelfs mijn moeder. Daarvoor had zij bij uitstek de middelen, die ik niet heb. Dit stukje laat ik mijn vrouw maar niet vooraf zien, ze zou beslist niet willen dat het zo de deur uitging. Voor mij is de maat echter meer dan vol.
Mensen die weigeren op het gepaste moment voor iemand op te komen, zeker in deze nog vrije en open samenleving, zullen dit zeker nalaten als de omstandigheden er werkelijk om vragen. Laffe mensen veracht ik. En denk niet dat ik doordraaf onder het motto het is maar Twitter. Ik heb leergeld genoeg betaald om te weten hoe internet werkt en wat de persoonlijke gevolgen zijn. En ze weet het, mijn zoon inmiddels ook, dankzij het schorem waarmee Jacqueline Wouters het zo buitengewoon goed kan vinden.
Het meest treurige van al, en dat heeft ze gemeen met Huib Riethof, is dat ze een dwaas sterkt in haar overtuigingen. Pedofiel en zo. En dat wederom strekt zich weer uit naar mijn zoon. Ze weet, nogmaals, welk werk mijn schoondochter doet en welke gevolgen die nare beschuldigingen hebben gehad. Maar tot nog toe is ze niet verder gekomen dan me te waarschuwen voor Henk Bres, iemand uit de Haagse onderwereld zoals zij hem noemde. Ik moest maar oppassen. Het was beslist goed bedoeld, maar wat kon ik ermee? Niets.
Me de mond snoeren laat ik doodeenvoudig niet toe. Voor de zoveelste keer, als je al in deze maatschappij niet meer het lef hebt ergens voor te staan, ja wat dan, als? Eveline kiest zelfs de omgekeerde weg, de redenen zullen waarschijnlijk in haar karakter of in haar verleden opgesloten liggen. Daar ga ik verder niet op in, gepsychologiseer is me vreemd.
Moet ik nog duidelijker worden, Eveline? Voor alle zekerheid, je kunt rustig reageren op dit epistel, ik pleeg geen censuur, maar waag het niet me op te bellen. Aan ordinair geschreeuw heb ik een hekel en m’n vrouw al helemaal.
Voor de overige lezers laat ik integraal het lijntje zien onder Tibaert_extra. Dan kan Eveline tenminste weer wat gaan roepen over narcisme, die hulpvaardige schat. “En maar stalken en maar stalken die tibaert…”.
De tweets van 18-26 januari 2013 die hieraan voorafgingen staan als TL op een aparte pagina.
Zit het venijn in de staart? Nee, maar ik kon het niet nalaten even in de TL van Eveline te kijken. Ik kreeg nogal wat seintjes binnen via DM. En zie, ik val in een discussie die lijkt te gaan over vrouwenmacht. De bijdrage van Eveline is een opmerkelijke:
Waar je je al niet tegenwoordig als verpleegster mee moet bezighouden. Over elke mogelijke therapie voor wat dan ook moet je weet hebben. Wees gerust, van geheime wensen, van een verdrongen verlangen, is bij Eveline beslist geen sprake.
Een ps, december 2017.
Nu, vele jaren later zie ik dat ze ook De Raaij informeerde. Op zijn minst opmerkelijk.
Foto’s: Ethiopië – bron
