Nic Tummers: “Toekomst kunst is niet esthetisch, maar urbaan”
Nic gaf een lezing in de aula van de Academie van Bouwkunst aan het Waterlooplein. De zaal zat stampvol. Nic Tummers een man met een verhaal dat je meesleurde en inspireerde. Of er nog vragen waren, vroeg Nic na afloop van zijn lezing. doodse stilte. Dat kan toch niet hoorde ik me bijna hardop denken, dus stelde ik een vraag. Ik stond achterin de zaal en het hele gezelschap draaide zich om. Niet om wat ik zei, maar hoe ik het zei, Maastrichtenaar zijnde. Wat een provinciaaltjes toch, die Amsterdammers…
Nic was een van onze mentoren bij het afstuderen. Een project dat handelde over centrum en periferie in Nederland, met als voorbeelden Groningen en Zuid Limburg. Tummers had jaren eerder het begrip carboonkolonisatie gemunt, nog voor de mijnsluitingen aan de orde waren. Om hem konden we niet heen. We kenden hem van zijn colleges in Maastricht. Hij wist met behulp van enkele begrippen glashelder voor ogen te voeren wat ruimtelijk plaatsvond. De privatisering van de openbare ruimte bijvoorbeeld, met als voorbeeld de ondergrondse parkeergarage op het Vrijthof. De onderkant van het aardewerk is een ander. Dat stempeltje onder het schoteltje of kopje waar staat dat voor? Het is het stempel dat tevens gedrukt is op de ruimte waarin we leven, waar we onze arbeidskracht verkopen en die bepaalt welk dak we boven ons hoofd hebben, met wie we samenleven en hoe we onderling verkeren.
Twee jaar geleden was hij te horen op de regionale radio geïnterviewd door een andere oud bekende van me, Fons Geraerts. Luister het programma terug, dan begrijpt u de betekenis van het wafelijzer.
Kunstenaar, architectuurkenner en politicus
Stemmingmakers – 26 augustus 2012
“De beide zijden van het aardewerk – of het een alledaagse melkbeker is een siervaas of een gedenkbord, spelen op dit moment een rol in de diskussie over het Maastrichtse aardewerk. Die diskussie gaat over de presentatie ervan in een of ander museaal instituut in de oudste industriestad van Nederland.
De representatieve en ongesierde kant vertelt op kunstzinnige wijze het verhaal van het aardewerk zoals de fabrikant dat te verstaan geeft; de onderkant wordt ternauwernood gezien, die heette niets te bevatten om aan het licht te brengen.
Er was indertijd een tafereel geschilderd op de wand van het socialistenlokaal in de Batterijstraat dat door Ubachs als volgt beschreven is: “Een groep arbeiders die een weldoorvoede kapitalist op een schotel droegen en hem op een vuilnisbelt deponeerden”. Dit tafereel geeft duidelijk weer wat boven en wat onder de schotel was!”
Citaat Nic Tummers. Uit de brochure “De onderkant van het aardewerk”, een uitgave van de werkgroep Geschiedenis Arbeidersbeweging Limburg. – z.j.
Uitgelichte foto: bron
