We kunnen het snel eens zijn, denk ik. Mensen die bij voorbaat anderen wantrouwen tot het tegendeel bewezen is mag je gerust wantrouwen. Het zijn mensen die in staat zijn al het slechte in de ander boven te halen. Alles, maar dan ook alles dat hun vooroordeel bevestigt, wordt opgespoord om iemand die ze wantrouwen, doodeenvoudig omdat hij of zij een mening verkondigt die hen niet aanstaat, in een kwaad daglicht te stellen.
Een simpel voorbeeld. Vorig jaar probeerde ik iemand duidelijk te maken dat die hele anti-Pieten actie niet deugde. Om meerdere redenen. Ideologisch en historisch niet, maar vooral vanwege het feit dat ze in haar tegendeel verkeerde. Ik werd min of meer weggezet als racist. Een relatie van die man, iemand waar ik een goede band mee dacht te hebben, verweet me dat ik tegen die actie was. Hoe verzin je het? Het was meteen het laatste contact dat we over en weer hadden. Dat lag niet aan mij.
Als je van mensen houdt, begrijp je ook de diversiteit ondanks het feit dat we het meeste gemeen hebben. Iedereen groeit immers onder andere omstandigheden op, heeft andere ervaringen, verwerft andere kennis. Met elkaar contact houden, uitgaan van de beste bedoelingen bij de ander lijkt mij een te verkiezen houding boven dat eeuwig wantrouwen. Immers, waardoor ontstaat xenofobie? Mensen als die twee genoemden begrijpen niet dat hun houding koren op de molen is van rattenvangers. De namen kent u uit het politieke circuit.
Iemand met een warm hart voor anderen, ook al zijn het haar politieke tegenstanders, toont dit bericht. Ik ben het er van harte mee eens. A propos, tradities. Laten we die Oranje idioterie eens afschaffen, te beginnen met het Nederlands elftal en die “Koninginnedag”. “Onze” Zwarte Piet, in de tijd toen onze kinderen nog klein waren, was een vrouw van Surinaamse komaf. Die rol was haar op het lijf geschreven. De kinderen op school, geschminkt als rode, gele en blauwe Pieten, genoten.
Wie is toch die Quinsy Gario? Iemand die niet van mensen houdt, niet van kinderen houdt? Wat Quinsy beslist niet weet en z’n o zo betrouwbare wetenschappelijke bron ook al niet. Ooit, dat moet begin 60er jaren zijn geweest, was er een manifestatie van mijnwerkers in Utrecht. Het publiek was met stomheid geslagen, de mijnwerkers waren niet zwart. Hoe kon dat? Ach, als men het maar warm had in de winter, de mensen die daar hun leven voor gaven, waren dat wel mensen? Om wat beelden uit die naoorlogse tijd te doen herleven een fotoserie over Bradford. Principieel niet zoveel verschillend met onze Oostelijke Mijnstreek:
BRADFORD, THE ENGINE ROOM OF MANCHESTER
Screenshot: Michelangelo Antonioni – bron
