Harry heeft een boekje gelezen.
BULLSHIT…
– Bullshit over Irak, over Israël, over IS, Oekraïne, over de VS, over Demmink, over de ABN Amro, over Afghanistan.– En het stortregent ook bullshit op Twitter.
– Manipulatoren verspreiden dag en nacht bullshit. Zodra een microfoon of camera verschijnt draait de bullshitgenerator op volle toeren.
– Bullshit-artiesten zijn alleen geïnteresseerd in een bepaald doel en besprenkelen hun publiek met een kleurrijk mengsel van leugens, halve waarheden, rampscenario’s, drogredenen en zelfs dreigementen.
– Ze debunken bullshit en formuleren alternatieve theorieën om maatschappelijke ontwikkelingen en drama’s te duiden.
– Als contra-manipulatoren gevaarlijk worden, verschijnt er vaak een virtueel knokploegje manipulatoren op hun bezemsteel om het gevaar van hoge hoogte met verse bullshit te besprenkelen en daar al hun volgers uit de volgende categorie actief bij te betrekken.
– Vaak te herkennen aan het napapegaaien van door manipulatoren rondgestrooide bullshit.
– Herkenbaar aan het onvermogen om zelf na te denken buiten de door de vorige categorie gestelde bullshit-kaders en maatschappelijk gezien levensgevaarlijk door hun gevoeligheid voor manipulatie en bezit van stemrecht.
– Mijn favoriete categorie en meteen ook de meeste kwetsbare: Mensen die tegen de bullshitstroom zwemmen en die moeten uitkijken dat ze de manipulatoren niet teveel tegen zich in het harnas jagen omdat ze anders worden kaltgestellt.
– Kwetsbaar vanwege hun positie in het maaiveld, de verleiding om tegen betaling toch maar een bullshit-agenda te dienen en het risico om door de manipulatoren in de conspiracy-hoek te worden weggemetseld.
Aldus “Harry Dillema” na lezing van een boekje over “bullshit”. De zinnen waarin dat woord verschijnt heb ik achter elkaar gezet evenals het linkje dat hij doorgaf naar Wikipedia.
Hij besluit op Krapuul:
Resumerend: We hebben een platform (Twitter), een plethora aan bullshit, een sociaal model met een aantal categorieën van twitteraars en de mogelijkheid om de dagelijkse stroom aan berichten te analyseren, te categoriseren en daarin voorspelbare en stuurbare gedragspatronen te definiëren. In het volgende hersenspinsel uit deze 54-delige serie: Een aantal voorbeelden van “corporate bullshit delivered through politics and mainstream media”, de daarop volgende interactie tussen bovengenoemde groepen waarin ergernis, escalaties, conflicten, dreigementen, verdwazing, agressie en minachting een rol spelen en een tipje van de sluier van de lange-termijn doelen van deze dialectische achtbaan van maatschappelijke teloorgang waar we in verzeild zijn geraakt.
Was hier sprake van dialectiek, van Hegeliaanse? Niets van gemerkt. Hij volgt getrouw een typisch Amerikaans Machwerk, waarmee de werkelijkheid verklaard wordt aan de hand van een paar zelfgekozen categorieën, het spul wordt in vakjes opgedeeld, hier de leugen, daar de “bullshit” en Harry voelt zich weer helemaal bij de tijd. Harry (en die auteur vermoed ik) zijn een beetje in de war. Ze haspelen socio-economische belangen en mechanismen door elkaar met psycho-sociale fenomenen. Op dergelijke werkjes dien je nooit serieus in te gaan. Harry doet dat wel. Hij slikt het zelfs voor zoete koek.
Het is en blijft het oude liedje, wie trekt aan de touwtjes, wie heeft het geld, wie kan (laten) manipuleren? Daar gaat het hier en nu werkelijk om. De schijn van vrijheid, die er bovendien heerst, maakt dat iedereen denkt dat hij of zij los van welke invloed ook tot een mening komt. Zowel Harry als de mensen waarop hij afgeeft. Dit is het werkelijke dilemma waarvoor we staan. Hoe doorbreken we die Teufelskreis? Niet met boekjes over “bullshit”, maar door open te staan voor iedereen. Dat kan, het botst heel vaak, maar je leert er zelf het meeste van. De weg van Harry is een fatale, dialectisch in die zin dat ze volledig beantwoordt aan de bedoelingen van hen die hij zegt te bestrijden.
Ga maar lekker verder met consumeren, Harry… Waarom mogen we je werkelijke naam niet weten? Of heet je echt zo? Van Twitter ben je verdwenen onder deze naam. Dan toch maar eens voor een keertje het resultaat bekijken van je matrix op internet bij Google. Ik raad je aan dat ook eens te doen met een andere stukjesschrijver bij Krapuul, André de Raaij, een drievuldigheid in persoon.
Hieronymus Bosch – Rijksmuseum – bron
