Ooit reageerde ik argeloos via internet op stukjes in de NRC. Binnen enkele maanden werd mijn identiteit geroofd, en met mij van een stel andere mensen. Hoe dat zo maar kon en hoe die daarmee gepaarde regelrechte waanzin geloofd kon worden? Het werd de aanzet tot een weblog, een doeltreffender middel wist ik niet, om te laten zien dat ik heus ik was en niemand anders. Het eerste stukje bracht het ontstaan van wat ging heten de Sartorius-familie in beeld. Dat bleek niet afdoende en ik voegde er een collage van foto’s en ander materiaal aan toe. Tevergeefs.
De les die ik trok is men raadpleegt niet de bron, maar gaat af op geruchten. Doe om die geruchtenstroom te ontmaskeren het omgekeerde, leg, al is het nog zo smerig en vervult van haat, vast hetgeen ze over je te melden hebben met als boodschap, kom maar op met je bewijs, waar lieg ik, waar beschuldig ik valselijk? Op deze wijze kon ik blijven aantonen wie de lasteraars en vuilspuiters zijn. Al bij al kost het nog niet eens zoveel tijd ook en mijn bewijslast heb ik steeds bij de hand.
Tibaert werd een afspiegeling van wat massaal plaatsvindt op internet, gemanipuleer met feiten, waarbij de bronnen verzwegen worden. Zo kan, vooral op politiek en sociaal terrein enorme (persoonlijke) schade aangericht worden. Het beruchtste is wel het “islam = fascisme” dat op de meest absurde wijze “onderbouwd” wordt. Aan het falsifiëren van dergelijke waanzin valt doodeenvoudig niet te beginnen. Daarentegen kan ik als persoon blijven stellen, ik weet wel beter. Als laatste middel is er nog justitie.
Die positie is zeer comfortabel en kan tot ruggensteun dienen van mensen die iets dergelijks niet aandurven of niet kunnen. Ik denk aan mensen die nadrukkelijk hun privacy moeten beschermen of bijvoorbeeld aan moslims.
Momenteel ben ik, nu eindelijk een eerste rechtszaak heeft plaatsgevonden, die verband hield met mijn activiteiten op Twitter, doende om de bronnen op te sporen, met al hun vertakkingen, van de laster en smaad die richting mij heeft plaatsgevonden, gedachtig mijn ervaringen bij en met de NRC. Het is een complex geheel, eigenlijk meer iets voor een sociaal onderzoeker, maar het is dankbaar werk. Het kan in het klein een mooi voorbeeld worden van wat in het groot speelt.
Wel moet me van het hart dat ik maar al te vaak moest constateren hoe verachtelijk, immoreel en afstotelijk mensen kunnen zijn. Dat stemt niet hoopvol voor de toekomst. Naar een voorbeeld om dit te illustreren verwijs ik hieronder. Denk bij het lezen van het schotschrift dat het aan u gericht is en u begrijpt wat ik bedoel. Als u vervolgens gaat snuffelen in de verder aan mij gerichte rotzooi op dit weblog, zult u zien met welke gretigheid van een dergelijke geschrift gebruik gemaakt wordt en op welke laster het zich baseert. Zo wordt vrij snel duidelijk wat ik bedoelde met het opsporen van de bron. Zie ook de INDEX.
Een product van Yollie, het schotschrift “Shizzle…” met toevoegingen, afbeeldingen en context valt te lezen onder Viswijven.
Update juni 2017
Uitgelichte afbeelding: bron
