Josef Breitenbach: Saigon (1962)
Na afloop van de voetbalwedstrijd Engeland tegen Rusland was Piet de Visser te gast bij de nabeschouwing. Hij vertelde over zijn ervaringen als scout met zwarte voetballers. Een item dat u beslist moet terugkijken: Studio France (en dus niet Studio Frans, zoals het abusievelijk aangekondigd wordt) van zaterdag 12 juni (na een half uurtje).
Kinderen met talent voor voetbal blijven dankzij De Visser bespaard wat velen van hun voorgangers hebben meegemaakt. Er is een boekje over van Jan Antonissen en Vincent Loozen. In een recensie citeerde de Volkskrant hieruit. Een gedeelte dat handelt over de Nigeriaanse keeper van MVV laat ik hier volgen.
Wie hem heeft gezien, vergeet hem niet. Alloy Agu. Zijn lange armen, zijn immer gezwollen borst, zijn van beton gegoten lichaam. Hij was de zwarte panter van Maastricht, de redder van MVV, de rijzige doelman van het Nigeriaanse nationale elftal. Een hoekschop onderschepte hij bij voorkeur met één hand, een afstandsschot maakte hij met de borst dood. Agu was een keeper die, als je hem niet tegen zichzelf in bescherming nam, de bal voor het uittrappen nog even tegen de lat zou kaatsen.
In het voorjaar van ’91 beleefde hij zijn finest hour in zijn eerste maanden bij zijn eerste Europese club. MVV had hem, via een ingewikkelde juridische procedure, naar Maastricht gehaald. Voor zijn contract had de club niet het grote geld uitgetrokken. Agu was, bij wijze van spreken, met de collectebus van de middenstand gekomen. Iedere neringdoende in de stad deed zijn duit in het zakje. De doelman kreeg een vakantiehuisje tot zijn beschikking, zijn auto liet hij bij de tankstationhouder in de buurt gratis vollopen, en ook de bakkers hoefden geen vergoeding voor hun waar. In Nederlands-Limburg werd Agu een jongen van het volk. In zijn eentje behoedde hij MVV voor degradatie. En als de topclubs op bezoek kwamen, pakte hij uit – ten gerieve van de fans.
Agu heerste in zijn strafschopgebied. Hij creëerde zijn eigen magische universum waar hij, een handje geholpen door God, alle slechte invloed weerde. Een tegendoelpunt was een ongelukje, niks om je over op te winden. Agu, altijd in donkere uitrusting, straalde rustige klasse uit. Agu maakte kennis met andere uitgeweken Nigeriaanse voetballers. Over de grens zag hij hoe Sunday Oliseh en Victor Ikpeba door Club Luik in luxe appartementen werden gehuisvest. Hun salaris was van een andere orde. Het stak Agu de ogen uit. En hij nam een noodlottige beslissing: aan het einde van zijn tweede seizoen bij MVV vertrok hij naar Luik. Wat hem daar overkwam, is volgens de toenmalige trainer Eric Gerets voer voor psychologen: ‘Opeens hield Agu geen bal meer vast.”Agu is geflikt’, zegt Victor Ikpeba.
Lees verder: ‘Wat doelman Agu overkwam, is onze ergste nachtmerrie’.
We hebben het dus over gelukszoekers, dobbernegers, die niet kunnen zwemmen… Wat staan we toch ver boven deze minderwaardigen. We? Nou ja, mensen die geen flikker hebben uitgevoerd hebben in hun leven en daar stikt het van in dit land. Geen vuile handen maken, luidde het al in de zestiger jaren. De gastarbeiders kwamen, Surinamers hadden we ook nog achter de hand. Dat willen we ook graag zo houden, als je Wilders en zijn hielenlikkers mag geloven.
Raadpleeg eens de hashtag Maastricht en u weet voldoende…
Vrouwen als koopwaar, vrouwen die zich te koop aanbieden, dat is pas vrijheid. Zonder enige twijfel de vrijheid die Wilders met z’n PVV voorstaat. En vergeet niet, het zijn altijd, hoe dan ook, de anderen die niet deugen. Altijd. Opkomen voor de vrijheid van vrouwen betekent in deze optiek ze bespottelijk maken als ze niet voldoen aan onze normen. Die zoveel aangehaalde waarden zullen we maar vergeten. Dat leeft makkelijker.
Voetballers en vrouwen, ook een mooi onderwerp. Had ik ooit een stukje over. Het is verdwenen dankzij een vrouw, tja, hoe zal ik haar omschrijven?
Uitgelichte foto: Josef Breitenbach – bron
