Jean Phillippe Charbonnier: Meisje en kat – Roubaix, France (1958)
Je moet je nogal wat laten welgevallen door politieke lichtgewichten, die het mankeert aan inzicht, kennis en beschaving. Bijzonder duidelijk werd dat voor mij voor het eerst toen ik het AD omschreef als nette Telegraaf. Woest werd ze, ze sprong op als door een wesp gestoken en rekende af met de ober. Hilarisch was het wel. Gisteren kwam me dat voorval weer voor de geest bij een gesprekje met een oud-politicus, de door die vrouw opgevoerde hoofdrolspeler in het later door haar bij elkaar gefantaseerde ego drama.
Een andere vrouw, die haar een jaartje later ging bijstaan in haar strijd tegen Tibaert, dacht het varkentje uiteindelijk gewassen te hebben. Ze leefde in de veronderstelling dat zij wist wat auteursrecht is dankzij Google. Ze was bepaald niet vrolijk gestemd toen bleek dat haar daad een boemerang effect had. Vervolgens ging ze haar eigen geschiedenis creëren. Twee personen, twee vrouwen die lak hebben aan mensen die iets willen betekenen voor de ander, gehaaid en destructief te werk gaan en graag geroemd willen worden om hun sociale inborst. Vazallen staan hun ter beschikking. Zij allen verstaan de kunst om zichzelf te verkopen tot schade voor de gemeenschap.
Een ingekorte notitie laat ik nu volgen van nauwelijks twee maanden nadat men het spits had gekregen mijn blogspots te doen verwijderen. Bij deze daag ik wederom Dijstelberge uit deze kwestie samen met mij aan de rechter voor te leggen. Mijn herhaaldelijk gerichte verzoek aan haar zorg te dragen dat mijn verdwenen materiaal weer terugkomt, wenst ze stelselmatig te negeren.
Rechtvaardigheid is slechts mogelijk als te oordelen valt. Nu is veel bewijslast niet meer beschikbaar en kan de leugen regeren.
Mijn welgemeende raad, neem nitwitten, politieke lichtgewichten en schorem serieus. Ze richten enorm veel schade aan. Van Wilders tot deze incompetente figuren toe. Lafheid en brutaliteit gaan bij hen goed samen. Vandaar dat ik noodgedwongen in herhaling val om te voorkomen dat de geschiedenis genegeerd dan wel herschreven wordt. Lees in samenhang met het volgende ook: Onze vaders.
12 januari 2014
Ina, die Luce Irigaray nauwelijks begreep, die een gênant stukje over feminisme, zes jaar oud, nog altijd de moeite waard vond en uiteindelijk, bang voor kritiek, mij de toegang tot haar weblog onmogelijk maakte en meehielp het mijne te doen verdwijnen. Nu geeft ze een link door naar een stukje van Arnold van der Kluft, een gemakkelijk in elkaar geflanst stukje om iemand af te branden, terecht of niet, tezamen met het medium waarin die auteur publiceert.
Juist, Arnold van der Kluft, die zich afvroeg of we in een openbaar gesticht woonden. Arnold, die niet in staat is tot enig normaal contact, die ruikt als er een stille van de Dienst in de buurt is, die kennis van muziek verwart met de popbijbel van de laatste vijftig jaar. Arnold zou ik best iets willen bijbrengen over antisemitisme, helaas ook hij behoort tot de uitverkorenen, denkt hij, die het allemaal wel weten en tot gezaghebbende oordelen bevoegd zijn. Plak zijn stukjes in Krapuul achter elkaar en wat blijkt? Opgeklopt niets, geen argumentatie maar statements. Vooral geen dialoog.
In de ogen van Ina is Arnold uiteraard een grote, heeft hij immers Bas Heijne te kakken gezet. Vreemd, nooit heeft Arnold eerder over Heijne gerept, nooit heeft hij een poging gewaagd zijn columns te kritiseren, maar zo’n kans voor open doel mag je niet missen, dacht Arnold. Als deze man nog een gram fatsoen in zijn donder had ging hij als een haas aan de slag om al die geintjes die hij me geflikt heeft te corrigeren. Dat zal hij niet doen, deze belabberde en laffe figuur. Krapuul maakt het hem mogelijk zijn fabeltjes te verspreiden en daarmee voelt hij zich bijna onaantastbaar.
“Jou moet ik straks spreken”, zei de man, nu meer dan een jaar geleden. Ik wacht nog steeds. Nog geen jaar later informeerde hij via Sjaakie en Jeky de gemeenschap op Twitter: “Je moet al weten hoe gestoord die tibaert is, gelukkig weten niet veel tweeps dat.” De benaming die Jacqueline Wouters Ina gaf, treksletje, vond Arnold grappig. De humor van die man, van echte degelijke Amsterdamse snit, is steeds ten koste van: “Heeft de heer Wilders een dooie rat op zijn kop en zo nee waarom niet?”
Arnold schijnt ook mijn levenswandel te kennen. Zijn informatiebron is, net als bij Huib Riethof, vermoedelijk Eveline van Donkelaar. Dat verklaart veel, zo niet alles.
Bij al dat gedoe rond Tibaert verlies ik niet uit het oog waar het om draait. Uitholling van verworven rechten, schuld aanpraten, criminaliseren, kortom fascistische methodes. Daar maken genoemde lieden volop gebruik van als het hen zo uitkomt. Ze zijn de nuttige klerken in gegeven omstandigheden. Hun domme en vaak krankzinnige en zeker kortzichtige beschuldigingen, het slechts op de persoon kunnen spelen, geven er dagelijks het bewijs van.
ps: Arnold van der Kluft is het pseudo voor André de Raaij.
Uitgelichte foto: Jean Phillippe Charbonnier – bron
