Een poging…

Antonin Artaud: La Projection du véritable corps




In 1946 schreef Artaud in een van zijn cahiers: “Je me suis désespéré du pur dessin. Je veux dire qu’il y a dans mes dessins une espèce de morale musique que j’ai faite en vivant mes traits non avec la main seulement, mais avec le raclement du souffle de ma trachée-artère, et des dents de ma mastication.” Artaud steeds bijna wanhopig op zoek om via taal en potlood uitdrukking te geven aan smart en pijn.




Séraphin, een poging tot theater naar Antonin Artaud (1936) van Wolfgang Rihm. Het is een work in progress, waarvan in 1996 de première werd gegeven van de tweede toestand onder leiding van Bernhard Kontarsky in Stuttgart.  Door de Südwestfunk werd het uitgezonden in het programma van S2Kultur, waarvan hier een weergave.

 

Een theatraal-muzikaal werk dat op elk mogelijke wijze uitgevoerd kan worden en in de steeds veranderende vorm doet denken aan processen die in de ruimte plaatsvinden. Denk aan stedelijke ontwikkelingen. Frappant in dit verband is dat Rihm in zijn toelichting verwijst naar Middeleeuwse composities. 




Meer over de relatie tussen tekeningen, taal, theater en muziek bij Artaud in dit artikel van Camille Morando: Autoportraits et glossolalies: la douloureuse musique d’Antonin Artaud. Het begint met een citaat van Antonin Artaaud uit de Cahiers de Rodez (1946): “La Mort et l’Homme”:

J’ai cherché dans ce dessin la sobriété absolue d’une idée pure/qui soit un être avant d’être une idée.
Et qui ait avalé l’idée de telle sorte que l’être,
souffrance, horreur,/ reste seul/dans sa lutte/signifiée par le moins de formes et de lignes possibles.
Qu’est-ce que l’homme ?
Un bâton qui marche avec un peu de chair, sur lui,
une règle entre les trous du nez et qui, cette chair, la perdra par la mort.
Quand la mort lui aura enlevé les boîtes de souffle de ses poumons.
Ce dessin pourrait aussi s’appeler l’ennemi du vol/la mort vole,/ l’homme marche,
la mort le vole parce qu’il marche et qu’elle n’a pas voulu marcher.

 




Tekeningen: Antonin Artaud
Boven: Sans titre (1948) en beneden: Poupou rabou (1945) – bron

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.