Tôshi Yoshida: Lost World (1964)
Op m’n twintigste in Parijs en een film wordt gedraaid over het leven en het zoeken naar geluk van haar bewoners. Een film die je niemand mag onthouden, maar die nauwelijks iemand gezien heeft, er zijn nu eenmaal ingewijden en niet-ingewijden. Mogen we iemand geluk onthouden, mogen we medemensen in hun eigen kerker laten verdorren, terwijl ze roepen, ik ben gelukkig, ik ben vrij? Het zijn vragen die in de film “Le joli mai” worden opgeworpen, maar waar zeker geen rechtstreeks antwoord op te geven is.
Bijna zestig jaar later leven we in omstandigheden, die voelbaar maken wat het betekent als we ingeperkt worden in ons sociaal verkeer, niet meer met elkaar kunnen verkeren als we gewoon zijn te doen en wordt pijnlijk duidelijk in welke sociale en culturele armoede we steeds geleefd hebben aangepast als we blijkbaar zijn aan opgelegde patronen die vloeken met leven. Katten weten beter.
De film blijft over elk opgeworpen onderwerp hoogst actueel, in zijn door en door humane benadering een voorbeeld voor elke documentaire. Personen die van de inhoud geen kennis willen nemen beschouw ik als verloren voor de samenleving en verliezen hun recht van spreken. Attendeer vrienden en kennissen op deze film, dan kan ze mogelijk iets in beweging zetten dat voor ons allen wenselijk is voordat we in apathie vervallen, lamgeslagen door zich steeds herhalende voorvallen onder een economische ontwikkeling die slechts als uitkomst heeft, verderf.
Hommage à Chris Marker
Uitgelichte afbeelding: Tôshi Yoshida – bron
