Fascisme voor en na…

Igor Ulman: Rain on Arbat street (Moscow, 1987)


 
Historische continuïteiten, in Duitsland een gegeven. Adenauer, geen nazi, was er een warm voorstander van en zo kon 10 jaar na de oorlog door een overgroot deel van de bevolking geroepen worden: “Schnee von Gestern” en “Wir sind wieder wer”, zeker na het wonder van Basel.
 
Nadrukkelijk hadden de Ami’s hiervoor de weg geëffend met de volledig mislukte Entnazifizierung. De eeuwige vijand van het Westen, Hunnen, Mongolen, Russen, barbaren dus, moest weer bedwongen worden en wie anders dan nazi’s met hun grote kennis over het joods-bolsjewisme waren hier meer voor geschikt?
 
Zo werd het fundament gelegd voor een in alle opzichten democratisch Duitsland met groot historisch besef. Hiervan getuigt met name dezer dagen haar minister van buitenlandse zaken, Frau Baerbock.

 

 
We waren toch bevrijd van het fascisme? Werkelijk? Wolfgang Fritz Haug: “De nazi’s staan met hun Untermenschentheorie niet alleen. Ze correspondeert met de burgerlijke theorieën over het fascisme. Tot in de kleinste details lijken veel argumenten waarmee de nazi’s de kruistocht tegen socialisten en communisten propageren, op die van de hedendaagse ‘anti-fascisten’ die graag zouden zien, dat in het fascisme nog het zogenaamde spiegelbeeld van het communisme bestreden wordt.” (Das Argument – mei 1965)
 
Wie waren dus die bevrijders hier in het Westen? Dezelfden die de nazi’s hun ideologieën hadden aangeleverd en waarmee economisch intensief en zelfs militair gecoöpereerd werd. Deze processen moesten met alle macht gecontinueerd worden tegen de eigenlijke vijand van de vrije, kapitalistische wereld, de Sovjet Unie.

 


 

 

Uitgelichte foto: bron

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.