Offensief van het Palestijns verzet

Wellicht had De Croo op dat moment nog niet geluisterd naar de Israëlische premier Netanyahu die in plaats van “terughoudendheid” openlijk opriep tot genocide: “We zullen van Gaza een onbewoond eiland maken.” Of – en waarschijnlijker – De Cro heeft zijn Israëlische ambtsgenoot wel degelijk gehoord maar zijn oproep tot “terughoudendheid en het staken van het geweld” was niet tot de Israëlis gericht maar gold alleen Hamas en de andere verzetsbewegingen die Israël een nooit eerder geziene slag toebrachten. De Croo zou geloofwaardiger zijn als hij de regering van joodse fascisten de wacht zou aanzeggen en bijvoorbeeld elke militaire en economische samenwerking met dat regime zou staken zolang het voortgaat met de onderdrukking van en de terreur tegen de Palestijnse bevolking. Op Israël, onze bondgenoot, kan het Westen invloed uitoefenen, op Hamas veel minder. Laten we dus beginnen met voor eigen deur te vegen.

In het andere geval zijn de vrome oproepen tot het staken van het geweld en de afschuw om de wreedheden van de Palestijnse strijders niet meer dan gebaren voor de galerij. De hypocrisie van het Westen is adembenemend. Waar was de verontwaardiging toen in 2008 meer dan 1300 inwoners van Gaza, de grootste openluchtgevangenis ter wereld, omkwamen onder de Israëlische bombardementen van operatie “Gegoten Lood?” Waar waren de protesten en de oproepen tot het staken van geweld toen Israëlische scherpschutters in 2018 meer dan 200 Palestijnen gericht doodden en veel anderen zwaar verwondden bij de geweldloze protesten aan de prikkeldraadomheining die Gaza van Israël scheidt. Onder de slachtoffers: verpleegkundigen, journalisten, gehandicapten, minderjarigen. Eén van de scherpschutters kon in de Israëlische pers opscheppen over zijn heldendaden: hij had in één dag 42 knieën kapotgeschoten. De toenmalige Israëlische minister Gilad Erdan vergeleek de gedode Palestijnen in Gaza met Nazis: “Het aantal doden betekent niets, net als het aantal gedode Nazis in de oorlog…”  

Waar was de afschuw toen een andere hardliner uit het kabinet Netanyahu, de huidige minister van Financiën Bezalel Smotrich, die ook aan het hoofd staat van de “civiele administratie” van de westelijke Jordaanoever, de Palestijnen de keuze gaf tussen “verdwijnen of in Israël blijven wonen als onderklasse (“resident alien”) omdat er volgens de joodse wet, aldus Smotrich, “altijd een zekere inferioriteit moet zijn.” Ofwel kunen ze kiezen voor verzet “en dan weten de Israëlische strijdkrachten wat hun te doen staat.”
 
Dat de Palestijnse verzetsstrijders burgerslachtoffers maken en het internationaal recht schenden door onschuldigen te gijzelen zorgt voor grote morele verontwaardiging. Terecht, maar ook die verontwaardiging zou geloofwaardiger zijn als de westerse wereld zich had verzet tegen de systematische schendingen van het internationaal recht door Israël, tegen de collectieve straffen, de executies zonder vorm van proces, het platwalsen van hele dorpen, het gevangen nemen en folteren ook van minderjarigen en kinderen.  Dat is allemaal dagelijkse praktijk in Israël, niet sinds het aantreden van een regering met wat de liberale krant Haaretz “joodse fascisten” noemt maar ook onder “liberale,” “gematigde” of de “linkse” regeringen toen de Labourpartij nog de dienst uitmaakte. Waar zijn overigens de honderdduizenden die de afgelopen maanden betoogden tegen een regering die volgens hen “de democratie” en –  in de woorden van het liberale boegbeeld David Grossman – de “ziel van Israël” op het spel zet? Zullen we dezelfde massa’s straks zien opdagen om te applaudisseren als het bommen regent op Gaza? Leiders van de “liberale oppositie” Yair Lapid en Benny Gantz praten nu al met Netanyahu om een “noodregering van nationale eenheid” te vormen.
 
Dat – en niet de acties van de radicale regering die sinds een jaar aan de macht is – is de achtergrond van de gebeurtenissen van afgelopen weekend. De druk op de ketel heeft tot een uitbarsting geleid. De decennialange onderdrukking van Gaza, de bombardementen die met de regelmaat van een klok duizenden onschuldige bewoners treffen en telkens vele honderden doden maken – Israël noemt dat “het gras maaien” –  het gebied langzaam wurgen door de toevoer van voedsel, water en energie te rantsoeneren. In essentie gaat het om de ideologie van joodse superioriteit die de kern uitmaakt van het zionisme, een vorm van vestigingskolonialisme naar het model van de Verenigde Staten en Australië waarbij de oorspronkelijke bevolking moet wijken voor Europese immigranten. Wat we nu meemaken is de zoveelste episode in de honderdjarige koloniale oorlog van Europese joden tegen de oorspronkelijke bevolking van Palestina.