Een Italiaan op de fiets in Amsterdam en de gevolgen
Bestaan er tradities? Gekke vraag, vanzelfsprekend bestaan ze ook al zijn ze vaak een lege huls. Carnaval is er zo eentje. Ook schuttersfeesten, de meiboom, vogel schieten horen hierbij. Schutterijen. Een van de traditierijkste op dit gebied is dit jaar weer actief, die van Gronsveld. Morgen is het weer zover. Dit soort tradities zijn ontdaan van hun oorspronkelijke betekenis, ze zijn verworden tot gezelligheidsfeesten voor de betrokken gemeenschap. En toch hadden beiden, Carnaval en schutterij, zeer sterk te maken met de heersende orde. Die notie is bijna volledig weggepoetst geïncorporeerd als ze nu zijn in de nu heersende orde, volkomen geneutraliseerd. Zo niet in Amsterdam. Ooit zei eens tijdens de militaire dienst een Amsterdammer tegen mij: “In Amsterdam is het elke dag carnaval.” Hoe waar. Gisteren kregen we te zien hoe twee niets vermoedende Italiaanse toeristen ermee werden geconfronteerd:
Het voorval vond plaats in maart en de beelden kwamen later naar buiten. Merkwaardig dat de Amsterdamse krant van Wakker Nederland er pas vele weken nadien melding van weet te maken. De beelden riepen herinneringen bij me op, ook eentje van persoonlijke aard.
In Maastricht bestaat het fenomeen Belgendagen. Belgen, en Duitsers, kennen veel meer kerkelijke en nationale feestdagen dan Nederland. Op dergelijke dagen als de karige Hollander weer braaf naar z’n werk gaat overspoelen de Belgen Maastricht. Allerlei maatregelen worden genomen om de verkeersdrukte enigszins beheersbaar te houden. Dan blijken ordediensten, zoals die in Amsterdam, van groot nut. Parkeerwachten mogen het verkeer regelen en dat zal de burger merken. Daar sta je dan als voetganger die een bus wilt halen. Geen auto te bekennen, maar je mag niet oversteken. Orde zal heersen. Daar had ik dus lak aan en ik heb het geweten. Ik werd bevolen terug te gaan. Niet dus. Bij toverslag deed het regelen van het verkeer er niet meer toe. Ik werd achterna gezeten en in de houdgreep genomen door twee kerels die een maatje te groot voor me waren. Op naar het politiebureau, te voet door een drukke winkelstraat richting Vrijthof. Bekijks had ik. Mijn naam vertikte ik te zeggen totdat ik er schoon genoeg van had. En uw beroep? Ambtenaar in gemeentelijke dienst. Dat bericht kwam aan als een mokerslag bij beide dienstkloppers. ‘s Middags een telefoontje van de hoofdinspecteur op kantoor met vele excuses, dat wel.
Denkend aan Amsterdam komen vele beelden hoog over ordehandhavers, zeg maar vanaf het Palingoproer, de Februaristaking en hoe de directeur van het GVB die staking wilde breken, de mariniers op de Dam, het Lieverdje, Oud op Nieuw en meppende politie, ook die keer, de enige, dat ik fysiek bang werd op straat en dat was in de omgeving van de Zeedijk. En nu nu weer deze faits divers. Ja, de Amsterdamse ordehandhavers weten van wanten, met of zonder hulp. Een ware, levende traditie.
Nog een illustratie, de vorige is weggehaald, blijkt nu (2016):
Van dat al hebben simpele, gezagsgetrouwe zielen geen weet. Rust moet heersen en daarom stemmen ze PVV. De beweging die streeft naar integratie van militair en politie. Met scherp schieten geen enkel probleem vindt en meer van dat fraais. En wees er van verzekerd ze zullen niet terugdeinzen voor undercover activiteiten om zo nodig geweld te provoceren. Een van de basisrecepten van heersers of lieden die daarnaar streven. Wat is het klootjesvolk toch dom, bang en waarom zoeken ze steeds steun juist bij diegenen die je kunt aanmerken als ophitsers, haatzaaiers en op pure macht beluste lieden? Zie maar:
 |
| 26 mei 2012 |
De stompzinnigheid druipt er vanaf. Zullen we het hierbij maar laten?
Ingevoegde video: Amsterdam CS – bron
