Ali Qapu: Music room – Isfahan, Iran
De steeds wederkerende vraag, niet slechts van Lenin: “Wat te doen?” Dat vroeg ik me indertijd al af bij de NRC toen me daar een heuse familie werd toegedicht. De moderator van dienst, een afgestudeerd journalist, ging dat boven de pet en maakte er op zijn manier korte metten mee. Vandaar dat ik heb leren begrijpen dat journalisten ook maar gewone mensen zijn. Vaak een beetje dom en lui op de koop toe.
Nu moet u weten dat ik ook niet het slimste jongetje van de klas ben. Ja vroeger was ik goed in wiskunde. Vijftig jaar geleden. Als ik die oude cahiers nu terugzie snap ik er werkelijk geen donder meer van. Je zou het spul kunnen opfrissen, maar waartoe? Volkomen onzinnig feitelijk, een dergelijke excertitie. Kennis en inzicht verwerven stoelt niet op het memoriseren van feiten maar hoort een levenslang proces te zijn.
Kennis kan en mag nooit of te nimmer een statisch afgerond geheel vormen. Een constante wisselwerking tussen theorie en praktijk is hiervoor de essentie. In dat perspectief geplaatst is die wiskunde uiteindelijk voor mij toch nuttig geweest, om vraagstukken te leren formuleren, bijvoorbeeld.
Het probleem waar ik steeds mee worstel is, hoe krijg ik, wat ik waarneem zo helder mogelijk overgebracht, zodat iedereen met zijn eigen referentiekader het min of meer kan plaatsen en er zijn voordeel mee kan doen. De methode die ik op dit weblog ben gaan uitproberen blijkt goed te werken. De nadruk ligt op registratie van wat iedereen gewoon kan waarnemen. Met min of meer korte statements van wat de bedoeling is, waar het om draait. Het is en blijft liefdewerk oud papier. Ik doe geen gericht onderzoek, maar beperk me wat ik als deelnemend persoon zoal tegenkom, m.a.w. ik ben toeschouwer en deelnemer in één persoon of als u wilt een soort antropoloog op Twitter in dit geval.
Het blijkt, een beetje tegen mijn verwachting in, het grote misverstand rond dit blog te zijn. Steeds weer herhaal ik, het gaat niet op mijn persoon, kijk nu wat er gebeurd. Een beetje hardleers ben ik wel. Ik had immers kunnen weten dat argeloosheid en kortzichtigheid regeert op internet. Zie NRC. Ik had gedacht het te kunnen ondervangen door van meet af en aan (onder Tibaert) een blog als, zoals ik het in het begin noemde, schandpaal te hanteren. Naïef dus, want wie leest dit blog? De consequentie, steeds maar weer herhalen en regelmatig links doorgeven op Twitter in de hoop te kunnen informeren.
Voordeel daarvan bleek wel dat ik gedwongen werd wat lijntjes door te trekken waarin bepaalde figuren een hoofdrol speelden en spelen. Dat begon met ene Jeannie en zal voorlopig eindigen met Huib Riethof. Door me strikt te houden aan wat op Twitter te lezen valt, inclusief bijbehorende blogs en evt. Facebook, bestaat niet het gevaar dat de onderwerpen alsmaar uitdijen. Ook dat het weblog op een gemakkelijke manier afgerond kan worden en gebruikt kan worden als een soort dossier. Af en toe een toevoeging moet dan voldoende zijn.
De onderwerpen (en bijbehorende personen) boden zich min of meer per toeval bij me aan. Er was geen vooropgezet stramien. Van de Arabische Lente rolde ik als vanzelf in de politiek van Wilders m.b.t. de moslims. De bijna totale radiostilte uit die PVV hoek tijdens die Arabische revolutie was oorverdovend. Vanzelfsprekend zou ik zeggen, maar waarom gingen die Wilders aanhangers geen vraagtekens plaatsen bij de racistische en fascistische uitspraken van die man? Mijn interesse werd gewekt me daar verder in te verdiepen toen Jeannie zich bij me aanbood.
Het slot speelt dezer dagen. De kwestie Sjaakie. Daar is het laatste woord nog niet over gesproken, want hoe kan het zijn dat iemand met de volgende biografie:
“an Amsterdam-born historian, who took part in most highlights of the Sixties as a student leader. He was an Amsterdam city councillor and alderman in the seventies, set up an urban emancipation programme for the Dutch Government during the eighties and inserted it into a new European Network. Now an independent consultant on regeneration of urban neighbourhoods in Europe, based in Brussels, Belgium. After retirement active as a Blogger. Follows and analyses far-right and fascist trends in Europe”
zo de mist in gaat als hij de afgelopen weken op Twitter?
Inmiddels ben ik er toe overgegaan hem een klootzak te noemen overeenkomstig de nuttige klerk volgens Julien Benda’s “La trahison des clercs”. We zullen zien. Als opmaat ga ik nu aan de slag met het portret dat Jacqueline Wouters van me schetst op haar weblog. Nadrukkelijk niet om al die stupiditeiten te weerleggen, meer om te tonen hoe iemand met volslagen kronkelredeneringen zoveel steun kan ondervinden, niet in de laatste plaats van een intellectueel, want zo mogen we Huib Riethof toch wel noemen?
(Dit stukje is inderhaast geschreven, wordt mogelijk nog bewerkt, redactioneel en qua inhoud…)
ps:
Het kan zeker geen kwaad erop te wijzen dat de aansprakelijkheid van de geciteerde berichten uit Twitter en de verwante blogs bij de auteurs ligt. Zelf houd ik me het recht voor strafvervolging in te leiden tegen personen die mij en mijn verwanten op enigerlei wijze schade hebben toegevoegd.
Uitgelichte foto: Ali Qapu
