Luis Buñuel: Simón del desierto (1965)
Vastelaovend in Mestreech. Zondag 10 februari. De Boonte Störrem breekt los na het inschieten van het carnaval op het Vrijthof. Mooie herinneringen aan vroeger, toen alles beter was (of niet). Op vrijdagavond werd al begonnen met feesten, onverkleed, dat wel en pas op Asselegoonsdag was het na het hieringehappe echt gedaan. Je moet er beslist in opgegroeid zijn wil je kunnen navoelen wat dit feest betekent voor de bevolking. Een feest van mensen die elkaar kennen, weet hebben van de plaatselijke toestanden en schandalen die er spelen. In tijden als deze wordt dit feest letterlijk om zeep geholpen. In Maastricht speelt het zich nog slechts af op een paar straten en pleinen in de binnenstad. Na pakweg 150 jaar heeft de gevestigde orde de zaak niet alleen onder controle gekregen maar het zich zelfs toegeëigend.
En toch, het zit veel Maastrichtenaren nog in het bloed. Aan het pèkske wordt vaak al maanden van te voren gewerkt. Ach, ik neem het ze niet kwalijk die mensen die het ook eens willen meemaken, al zijn het in feite ongenode gasten. Als ze het in hun eigen omgeving willen imiteren gun ik ze van harte hun plezier. Wie weet wat de toekomst brengt? Maar wat te denken over mensen die het hebben over stiekeme kontenknijpers (zo sprak die dame ooit over carnavalsvierders) of iemand* die dicht: “gemarkeerde zielen – kruipen door de goten – overgoten met het – overgeefsel van – andere katholieken – en andere heidenen – het is feest tralala”… Vreugdeloze mensen, harteloze mensen? Mensen die niets begrijpen van eenvoudige, sociaal ingestelde mensen? Ja, dat vermoed ik. Mensen dus, die menen over iets te moeten oordelen dat ze volstrekt niet begrijpen. Het kan, het mag, maar de samenleving wordt er niet beter van.
Op geen enkel mij bekend medium kunnen mensen zo ongebreideld hun gang gaan als op Twitter. Er zijn nauwelijks grenzen gesteld aan wat wel of niet tolerabel is. Slechts een paar technische regels moeten in acht worden genomen anders wordt je terecht of niet tijdelijk buiten werking gesteld. Rechtstreeks reageren op mensen die door jou geblokkeerd zijn of die jou geblokkeerd hebben is er eentje van. Ongestoord lijkt het wel is toegestaan smaad en laster te blijven verspreiden als je het maar handig doet. En wat zeggen die lieden vervolgens als je toch reageert? Dat mag niet. Het gebeurde me gisteren nadat ik eens het initiatief had genomen na het zien van een aantal berichten. De eerste deden me ogenblikkelijk denken aan het begin van de affaire die zich nu al maanden voortsleept: “Sorry het spijt mij, maar hier ga ik niet in mee. Denk niet dat we bij elkaar passen!” Toen was het Ed van Thijn, nu Prins Claus die de aanleiding tot een dergelijke reactie vormde.
Veel mensen zijn op Twitter in de weer om iemand het leven zuur te maken, af te schieten als een niet te respecteren persoon. Is iets dergelijks voorbehouden aan mensen die nog nooit in de huid van een ander zijn gekropen, niets begrijpen van het wezen van carnaval? Ja ook dat hoort bij het carnaval, een spel waarbij de rollen anders verdeeld worden, sociale tegenstellingen wegvallen. Heel iets anders dan je aanmatigen over andere mensen te oordelen. Zeker is dat minimaal burgerlijk fatsoen in bepaalde kring ontbreekt. Je krijgt wel eens de indruk dat juist het verwerpen van een aantal essentiële waarden om met elkaar te verkeren door hen verward worden met vrijheid in gedrag en uiting van meningen. En ook hier weer carnaval. Als je die vrijheid van dat feest niet aankunt ontaard het alras in zuipen en nog wat. Op Twitter…? Zie dit weblog. Uitgerekend die ongeremde figuren willen anderen het zwijgen op leggen en van de straat halen. De straat die iedereen toebehoort.
U weet toch wat er zal gebeuren als er zomaar in het openbaar uit de losse pols geschoten wordt? Dan kunnen we met zijn allen het slachtoffer zijn. Hier speculeren fascisten op. Vervolgens wordt gesmeekt om de Grote Leider voor rust en orde. Laten we pogen die zogenaamde vrijheidsstrijders tijdig te ontwapenen.
En noe? Nog unne plezerige Vastelaovend same en goeit uuch dedoor!!!
* Die iemand? Wie anders dan iemand die onophoudelijk haar verachting uitspreekt over Maastricht, haar bewoners en haar regio. Iemand die me niet wilde toehoren toen ik haar iets wilde vertellen over het ontstaan van de SDAP en de rol van Maastricht hierin. Ik probeerde het nog eens via de Zinkwitstaking en de ondersteuning van de Diamantbewerkersbond voor de stakers. Slechts een smalende, minachtende blik werd mijn deel. Een proeve van deze zich socialist noemende persoon.
Gif: bron – Ingevoegd: © Eveline van Donkelaar (gedicht en portret)
