De oorlog in Vietnam

Bruno Barbey: A bar where GIs find prostitutes and heroin – Saigon (1971)

---

“The Vietnam War” een documentaire in zes episodes – 1: Déjà Vu (1858-1961)

Jur Kuipers

De oorlog in Vietnam.
Ik was nog jong.
Herinner me flarden van beelden.

Op het journaal en in de krant.
Gruwelijke beelden.

Weet nog dat ik een “Nieuwe Revu” doorbladerde.
Het zal zo rond 1970 zijn geweest.
Zat nog op de lagere school.
Zag daarin hoe op een foto Amerikaanse militairen lachend pronkten met afgehakte hoofden.

Dit beeld spookt nog rond in mijn hoofd.

Jaren later las ik dat het niet Noord-Vietnamese strijders waren die maakten dat de V.S. de oorlog in Vietnam had verloren, maar negatieve publiciteit.
De publieke opinie sloopte de oorlog.
Niet met bommen, maar met protesten.

Foto’s…
Een Zuid-Vietnamese generaal die een Vietcong-officier een kogel door het hoofd schiet…
Het meisje Kim Phuc die naakt, door napalm verbrand, journalisten tegemoet rent…

Tegenwoordig geen gruwelijke beelden meer op het Nederlandse journaal.
De koffie moet blijven smaken.
De verslaggeving doet alleen maar vermoeden wat oorlog teweeg brengt.

De New York Times gaf er afgelopen september een eigen draai aan – …elk stipje een dode Syriër: How Syrians Are Dying – The New York Times.

De V.S. laat tegenwoordig in de meeste gevallen alleen nog journalisten toe in hun strijdgebieden die “embedded” zijn.
Onafhankelijke oorlog-verslaggevers zijn hun leven tegenwoordig niet meer zeker.
Strijdende partijen weten – mede door wat Vietnam teweeg bracht – hoe “schadelijk” (sic!) beelden kunnen zijn.

Oh ja! – schiet me net te binnen!… dat “zoekgeraakte fotorolletje” van wat een Nederlandse militair zag in Srebrenica…

Leidden gruwelbeelden uit Vietnam tot een stijgende verontwaardiging…
De gekuiste beelden uit Irak, Afghanistan en Syrië doet mensen de schouders optrekken.
Onverschilligheid.

“We” worden pas ongerust als oorlogsvluchtelingen (eufemistisch “asielzoekers” genoemd) uit – inmiddels niet meer – zo verre landen lijfelijk op onze stoep staan.
Dit willen wij niet!
Weg met die parasieten.

Halbe Zijlstra, fractievoorzitter van regeringspartij VVD, zei het in oktober in het Algemeen Dagblad zo:

,,Ooglidcorrecties, borstverkleiningen of -vergrotingen, complete tandrenovatie, dat soort zaken: echt niet.” De VVD wil dat een bijstandsuitkering verleden tijd is voor mensen met een voorlopige verblijfsvergunning. Zij worden gelijkgeschakeld aan asielzoekers die nog in procedure zijn. Zij moeten een ,,zuinig leefgeld” krijgen voor eten en kleding. Er moet een ‘sober dak’ boven hun hoofd komen.

Zijlstra bood later zijn excuses aan voor deze opmerking, – maar weet natuurlijk donders goed dat Jan-met-de-pet die excuses niet leest.
Een politicus weet wat blijft hangen.

Tja…

In onze allochtone achterbuurten komen die gruwelijke oorlogsbeelden wél ongefilterd de huiskamer binnen.
Mohammed Benzakour vertelt erover in een gisteren gepubliceerd artikel.

Wat een contrast.

“Zij” radicaliseren.
“Hun” haat ongegrond.

“Wij” zijn beschaafd.
“Wij” zijn beter.
Het gelijk is aan “onze” kant.
Terwijl “zij” het gevoel hebben dat “zij” worden weggezet.
Zei het al eens eerder:

“We leven in een tijd waarin een sfeer gecreëerd lijkt te worden dat mensen straks nog de straat op gaan vóór kernwapens”…

Dit is geen samenleving.

Dit is een hogedrukpan.

Polarisatie.

“Wij” en “Zij”
In de politiek en op straat.

Het wordt er niet leuker op.