Henri Cartier-Bresson: Coronation of King George VI, London (1937)
Henri Cartier-Bresson: “(…) les gens qui savent voir sont aussi rares que ceux qui savent écouter.”
bron: ‘Voir est un tout’ – Entretiens et conversations (1951-1998)
Kun je iets tot je nemen, zonder dat je er rustig voor gaat zitten, je de tijd neemt? Natuurlijk niet, het kan zelfs ongezond zijn. De snelle hap of informatie, het is om het even. Lichaam en geest hebben de tijd nodig om iets te verstouwen, nog afgezien van het plezier en genoegen dat je aan het rustig consumeren kan beleven. De smaakpupillen moeten hun werk kunnen doen en de grijze cellen moeten verbanden kunnen leggen, waarvoor oog en oor geoefend dienen te zijn. Een paradox lijkt het wel, hoe overvloediger het aanbod, des te minder besteden we aandacht aan welk voedsel ook.
Het kan zo mooi zijn, we kunnen veel beter geïnformeerd zijn dan ooit in de geschiedenis en toch lijkt het tegendeel het geval. Slechts wat vooroordelen bevestigen wordt gehoord, een gezonde portie nieuwsgierigheid ontbreekt en de traagheid der geesten lijkt spreekwoordelijk. Zich bescheiden opstellen wat kennis betreft is uit den boze, vraagtekens zetten is not done.
Laten we die eeuwige tredmolen in de vorm van het dagelijks routineus informatie tot ons nemen eens doorbreken. Kijk niet meer naar het TV journaal, draai de radioknop om bij de aankondiging van nieuwsberichten, ga op zoek naar echte informatie. Die is er volop, zonder reclame en schreeuwende presentatoren. Als voorbeeld, een uurtje gedegen informatie en toch levendig gepresenteerd, Der Tag. Dit viel vandaag te beluisteren:
Solo für alle? Ach, Europa
Nationalstaaten und Kriege – wie unglücklich beides miteinander verstrickt sein kann, wenn Nationalstaaten aus Kriegen entstehen und Kriege von Nationalstaaten ausgehen – darauf hat Thomas Mann 1949 hingewiesen. Nach zwei Weltkriegen und dem Holocaust.
Die europäischen Staaten haben sich in den Jahrzehnten danach vom Nationalen ab- und dem Europäischen zugewandt. Und sie haben als EU dafür den Friedensnobelpreis bekommen. Aber diese Europäische Union bröckelt nun – erschüttert von Schuldenkrisen, Ukraine-Krieg und Flüchtlingen.
Und schon suchen manche Staaten ihr Heil im Nationalen, wollen die europäischen Bande lockern, weil sie die zunehmend als Ketten empfinden. Kann und soll man ihnen entgegen kommen, um auf diese Weise die EU zu retten? Oder wäre genau das ihr Todesstoß?
Die EU ist ihres Glückes Schmied, aber was kommt heraus, wenn jeder den anderen zu seinem Glück zwingen will?
Als podcast later nog terug te luisteren. Leren luisteren kan beslist geen kwaad en de kans is groot dat we er samen wijzer van worden.
Uitgelichte foto: Henri Cartier-Bresson – bron
