Het moet niet te vermoeiend worden, een wandeling op het Museumplein uit sympathie voor de vluchtelingen uit Syrië of waar ook vandaan moet voldoende zijn. Vervolgens is men onthutst, dat de media, de staats, er niet over berichtte. Voor de een is onze publieke omroep, die niet bestaat, extreem rechts en fascistisch, voor de ander is het een rode linkse staatsomroep. Dat ligt beslist niet aan die omroep, want ze heeft nauwelijks wat zinnigs te berichten. Ze laat de bevolking aan het woord, daarmee denkt ze iedereen te vriend te houden en de kijkcijfers hoog. Goed voor de inkomsten uit de reclame. Nee, ik heb het niet over de commerciële omroep.
Gisteren zond Arte de hele avond tot diep in de nacht documentaires uit over en uit Syrië. “L’Eau argentée” van Wiam Simav Bedirxan maakte vooral een ding duidelijk, die mensen moeten gered worden, daarvoor zal alles moeten schuiven om dat te bewerkstelligen.
De handen ineenslaan, projecten ontwikkelen samen met de mensen die van huis en haard gevlucht zijn, investeren in onze en hun toekomst. Zo komen we verder. Morele verontwaardiging helpt niet, die vluchtelingen en hun kinderen in het minst. Het is onze dure plicht iets te doen. Iets? Heel veel is gevraagd en het kan, waar een wil is is een weg… Geen moeite mag teveel zijn.
WHAT SYRIANS WANT YOU TO KNOW
55 stories of lost homes, lost lives — and hope after five years of war
Vier jaar geleden, onze media, Jannen en onze islam-deskundige. Een stelletje idioten?
Uitgelichte foto: bron
