Leo heeft enkele malen op een cruciale manier mijn pad gekruist op internet. Eerst bij het NRC forum, haat, waardoor ik op Twitter verzeild raakte, een ander maal toen hij door het slijk gehaald werd door “libertariërs”, en een derde maal toen hij het opnam voor een werkelijke dame, die op een afstotelijke wijze beledigd was door een kerel, die volledig van het padje pas is, bekend onder @vlunk en @twitterfingers (zie reactie 27 e.v.) op Twitter. Laat die vent nu een speelkameraadje zijn van Van Donkelaar, een echte republikein, iemand die het koningshuis bestrijdt, vertelde ze me. Ze probeerde voor die man in de bres te springen, waarom is m’n een raadsel, na m’n uitleg over het voorval waarbij Leo betrokken was. Het werkelijk schandalige kwam enkele maanden later toen ze die bewuste vrouw verzocht het contact met mij te verbreken.
Eerst dit:
1 november 2013
Leugens die ik weg moest halen, dat was het dus wat ze me tierend en schreeuwend aan de telefoon wilde vertellen. Ik heb haar de hele tijd tot kalmte gemaand en toen ze uitgeraasd was gevraagd wat er aan de hand was. Haar reactie “Lul”. En toen werd het stil en elk contact verbroken. Ze verklaarde me op internet de oorlog die ik nooit zou winnen. Ik weet het, dit verhaal heb ik al eerder verteld. De leugens staan hier: Maastricht, de zaterdag voor de verkiezingen.
Wat me steeds meer verontrust is die liefde voor joden. Een alibi om onfris te kunnen handelen, immers wie joden omhelst staat bij voorbaat aan de goede kant. Je hoeft maar wat tegenwoordig doorgaat voor journalist te volgen op internet en je weet voldoende. De eigen (familie-)geschiedenis wordt herschreven om vooral aan te tonen dat het een genetische kwestie is, over alles wat niet in het plaatje past wordt gezwegen en verdonkeremaand. Het is griezelig en stuitend. Waarlijk, Nederland is het meest hypocriete land voor wat dat betreft.
Onlangs sprak ik met iemand wiens ouders wel teruggekeerd waren uit Auschwitz. We stonden bij de synagoge in Nijmegen. Hij attendeerde me op een plaquette die pas kort geleden was aangebracht op een nabij gelegen straathoek en merkte bitter op, twee steden in Nederland komen er nu pas achter dat uit hun plaats ook joden zijn gedeporteerd, Utrecht en Nijmegen. Ook zijn ouders hadden het genoegen mogen smakken dat hun spullen geconfiskeerd waren door hen aan wie ze in goed vertrouwen ter bewaring waren gegeven. Botweg ontkend werd dat ze zo verworven waren.
Geloof me of niet, dat zijn de mensen of hun nazaten die nu dwepen met Israël, die moslims verachten. Ze verzinnen kronkelredeneringen om recht te praten wat krom is. Zie de bezette Palestijnse gebieden en Gaza. Eens zei Leo tegen me, het was een grote fout, die stichting van de staat Israël. Een dergelijke uitspraak begrijpen die filosemieten niet, maar ze getuigt van een grote humane houding, sterk geworteld in de joodse cultuur.
Leo heeft vele trekken van een neef van me die vorige week nog op bezoek was. Jammer, op internet worden persoonlijke uitingen meteen vervuild en misbruikt, anders kon ik prachtige anekdotes kwijt. Wel dit nog. Iemand die zo laag bij de grond opereert als die vrouw in het plaatje verdient een flinke schrobbering. Wellicht is iets mis met haar, daar kan ik niet over oordelen. Dat mensen, waarvan ik mocht aannemen dat ze een fractie mensenkennis bezaten en een beetje fatsoen in hun donder zo meegingen in haar laster en smaad jegens mij en derden had ik niet voor mogelijk gehouden. Het zegt meer over die personen dan over deze vrouw. En bijzonder veel over het sociale en politieke klimaat in Nederland.
Als we niet wensen te leren uit de geschiedenis, en dat betekent dat we ze moeten leren begrijpen door er open en eerlijk over te praten, zijn we gedoemd, verdoemd. Dan verwerven we de gave niet om smeerlapperij, leugens en bedrog door te prikken, dan geloven we onverlaten. Dan is fascisme niet ver weg.
Eveline, zet het door jou weggehaalde blog over de familie Scaf uit 2012 terug. Dan toon je moed, dan toon je dat je respect hebt voor mensen die iets willen betekenen voor anderen en geef je aan dat je niet volhardt in levensleugens.
Foto’s boven: Kasteel Neercanne, Maastricht – Joachim Wilbers
Foto midden: Weurtseweg, Nijmegen
